Bedenim bazen o "bazen"lerde kaybolur. Bir gülüş veya bir koku, kalpte oluşan o boşluk hissiyle insanı maziye götürür. Bu belki de bir yarım kalmışlıktır. Zihnim "acaba"larla doludur ve kalbim cevapları aramaktan artık bitap düşmüştür. Bir yağmur, bir melodi ya da bir mevsim; geçmişin acısını da o tatlı, meltemli tebessümlerini de peşinden sürükleyip getirir.
Bu öyle bir yaradır ki; ne silinmesi mümkündür ne de tamiri. Bu, sanki ruhun yedi katına mıh gibi kazınmış bir izdir. İzler insanın bedeninden ruhuna işler de insanoğlu çoğu zaman bunu bilmez. Oysa bu izler üzerine yazılan ne melodiler; yarım kalmışlığın ve olmayışların mısra mısra kaleme alındığı ne dizeler vardır.
Bir sonbaharın sonu gelir ve beyaz mevsimin zamanı başlar. Üşüyen bedeni beyaz bir battaniye örter, anıların yaşandığı sokakları beyaz bir örtü sarar. Yüzünün her milimini ve kokusunu ezberlediğimde, akla ve kalbe o beyaz boşluk düşer. Diri diri ölürken giyilen beyaz kefen ile bunun arasında bir fark var mıdır? Söylesene, var mıdır?
Başlangıçlar beyazdır, bitişler beyazdır ve en çok da yarım kalışlar beyazdır.
Kalemin mürekkebi beyaz sayfaya nasıl dökülüyorsa, ruhuma dökülen mürekkebim de sen oldun. Sayfalara dökülen yazılar zamanla aşınsa veya silinse bile iz bırakır. Kalbime dize dize, ömrüme hece hece ve ruhuma mısra mısra yazılan sen, mürekkebim bitmişken nasıl silinebilirsin? Artık mürekkep bitti. Ruhumun yarım kalan bir köşesinde daktilo misali yanıp sönen bir imleç, kalem misali tükenmiş bir mürekkep var. Sayfalar boştur fakat hayat; tamamlanmayan, ağır bir roman misali devam eder.
O boş sayfalara bakarken fark ettim ki; en ağır hikayeler aslında hiç yazılmamış olanlardır. Beyazın masumiyeti, bazen terk edilişin soğukluğuyla karışır. Kar taneleri pencereme vurdukça ve her biri yeryüzüne düşerken birbirine değmeden süzüldükçe; biz de seninle aynı hayatın içinde birbirimize değmeden toprağa düşüyoruz.
Şimdi o "ağır roman"ın en zor bölümündeyim: Bekleyiş. Bu ne gidenin dönmesini beklemektir ne de biten mürekkebin yenilenmesini... Bu sadece o beyaz boşluğun içinde, kendi sesimin yankısını duymayı beklemektir. Sen ruhuma dökülen mürekkepken, şimdi o kağıtta görünmeyen bir filigran gibisin; ışığa tutmadan belli olmayan ama kağıdın tam kalbinde duran gizli bir imzasın.
Belki de yarım kalmak, bitmekten daha asildir. Çünkü biten her şeyin bir sonu vardır ama yarım kalan her şey, ihtimallerin sonsuzluğunda yaşamaya devam eder. Varsın sayfalar boş kalsın, varsın cümleler devrik ve özlemlerim kuralsız olsun. Beyaz kefenle beyaz sayfa arasındaki o ince çizgide; seni yazamamanın ama seni yaşamamın ağırlığıyla, bu kitabı sessizce kapatıyorum.