"İnsanı seven onun hatalarını da sever. Dostoyevski"
Bazen hayat, trafikte ters yola girmek gibidir. Tabelalar mı eksikti, nasıl olup da bu yola girmişiz artık önemi yoktur. Bilgisizlik, tecrübesizlik, biraz da dikkatsizlikten mi; böyle çaresiz ve zor duruma düşmüşüzdür, bilemeyiz. Belki hepsi, daha birçok etken bizi çıkmaz yola götürmüştür. ’Herkes hata yapar’ demekle işin içinden çıkamayız veya teselli bulamayız. Bütün bunların sorumlusu bir tek ben miyim, diyemeyiz. Karşıdan yolunda seyredenler üstümüze geliyor ve bize bir alan kalmıyor. Şanssızlık işte. Ne olacak şimdi, ne yapmalı? Hayatın geri vitesi olsa onu denerdik, ama yok. Kazasız, belasız bir tâli yola rastlayana kadar elimizden bir şey gelmiyor.

Bazen geçmişte yaşadığımız olaylarla, pişmanlıklarımızla yüzleşmemiz gerekir. Şöyle davransaydım, bir tavır koysaydım sonuç istemediğimiz şekilde olmazdı. Neden o an müdahale etmedim, nasıl olup da pasif kaldım? Açıkça ne yapmam gerektiği belliyken bazı insanların beni yanıltmalarına, hatta kandırmalarına nasıl izin vermişim? Biraz daha dikkatli, daha mantıklı, hatta merhametsiz olamadığım için bütün bu olumsuz sonuçlara katlanmışım. Kendimi güçlü ve cesur bilirdim, ama değilmişim.

Bizi karşılık beklemeden seven ve ihtiyacımız olduğunda elimizden tutanlar kalmadı artık. İyi insanlar çoktan göçüp gittiler. Her zamankinden daha yalnızız,. git gide çoğalıyor yalnızlığımız.