"İnsanı seven onun hatalarını da sever. Dostoyevski"
Bazen hayat, trafikte ters yola girmek gibidir. Yol işaretleri gözümüzden kaçmadıysa başka bir yanlışlık olabilir. Nasıl olup da bu yola girmişiz, o saatten sonra çok da önemi yoktur. Bilgisizlikten ya da tecrübesizlikten mi bu duruma düşmüşüz, bilemeyiz. Belki hepsi, daha birçok etken bizi çıkmaz yola götürmüştür. ’Herkes hata yapar’ demekle işin içinden çıkamayız veya teselli bulamayız. Bütün bunların sorumlusu bir tek ben miyim, diyemeyiz. Karşıdan yolunda seyredenler üstümüze geliyor ve bize bir alan kalmıyor. Şanssızlık işte. Hayatın geri vitesi olsa onu denerdik, ama yok. Kazasız, belasız bir tâli yola rastlayana kadar elimizden ne gelir?

Bazen hayat ne olduğunu anlamadan çamura düşmektir. Temize çıkmadan eski hâlimize dönmek olmaz. Görürüz ki normal olan ne varsa bizden uzaklaşmak.ister. Alışılmadık bir ortamın soğukluğu ve karamsarlığını hissederiz.

Bazen hayat geçmişte yaşadığımız olaylarla, pişmanlıklarımızla yüzleşmektir. Şöyle davransaydım, bir tavır koysaydım sonuç istemediğimiz şekilde olmazdı. Neden o an müdahale etmedim, nasıl olup da pasif kaldım? Açıkça ne yapmam gerektiği belliyken bazı insanların beni yanıltmalarına, hatta kandırmalarına nasıl izin vermişim? Biraz daha dikkatli, daha mantıklı, hatta merhametsiz olamadığım için bütün bu olumsuz sonuçlara katlanmışım. Kendimi güçlü ve cesur bilirdim, ama değilmişim.

Bazen hayat kendimizi bir labirentte bulmaktır. Sözler muamma olur, kavramlar yabancılaşır. Kafalar karışıktır, yönler şaşırtır. Anlaşılmamak büyük sorun olur. Bir çıkış ararken kendini kaybetmiştir insan.

Bazen hayat çocukla çocuk olabilmektir, fıtratı bilmek ve herkesin ruhunu okşamaktır. Tabiat ile bağ kurmak, varlıkla dost olmaktır.

Karşılık beklemeden sevebilen yürekler ve ihtiyacımız olduğunda elimizden tutanlar kalmadı diyorsak, yani iyi insanlar çoktan göçüp gitmişlerdir. Her zamankinden daha yalnızız demektir, git gide çoğalıyor yalnızlığımız.

"Güncemden Yapraklar"