İnsanlığın yavaş yavaş silindiği karanlık bir zaman tünelindeyiz.
Dostluk artık parayla ölçülür olmuş; sadakat, vefa ve saygı rafların tozlu bir köşesine kaldırılmış. Gençlik, sokak başlarında ve kuytu köşelerde maddeye müptela esir düşerek her gün biraz daha tükeniyor. Bencillik, insanlığın üzerine çöken bir sis gibi, her yeri kaplamış durumda. Egomuza söyleyecek tek bir söz bulamıyorum; herkesin kendini dev aynasında gördüğü bir çağdayız.

Başarılı olanlardan gurur duyamayacak kadar kibirliyiz. Burnumuz öyle havada ki, sanki Kaf Dağları’nı kendimiz yaratmışız da dünyanın geri kalanına yukarıdan bakıyoruz. Ey insanoğlu… Nereye gidiyoruz? Bu bencillikle, bu öfkeyle, bu kibirle, bu yapay ihtişamlarımızla… Unuttuğumuz tek bir hakikat var: Ölümün gerçek olduğu, toprağın hepimiz için aynı soğukluğu taşıdığı ve sonunda herkesin aynı karanlığa gömüleceği.

İnsanoğlu…
Hayatın ucuzladığı, sevgilerin üç kuruşluk değere düştüğü, vicdanların köreldiği bir zaman tünelinde savruluyoruz.
Yazık… Çok yazık bu insanlığa.

Asya Öztürk