0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
23
Okunma
İnsanın kalbini en çok yoran şey,
sözlerin hafifliğiyle davranışların ağırlığı arasındaki uçurumdur.
Bazen küçücük bir “tamam” bile,
doğru elde bir yuva,
yanlış elde bir yük olur.
Güven dediğin, büyük laflarla değil;
küçük sözlerin arkasında durmakla büyür.
Ve insan en çok,
sesini çıkarmadan verdiği değerin
karşılık bulmamasına yorulur.
Bir söz yerine ulaşmadığında,
kalp kırılmaz aslında…
Sadece sessizce içine çekilir.
Hayat öğretiyor:
Sadakat, gösterişte değil;
kimsenin görmediği anlarda
aynı kalabilmekte saklı.
Ve en büyük huzur,
dilin söylediğini yüreğinle tamamlayabilen insanlarda bulunur.
