Ey bütün âlemleri yoktan var eden, varı yoktan çıkarıp yokluğu varlıkla süsleyen,
Ey her cansıza can bahşeden, her canlıya derin bir hikmet gizleyen Rabbu’l-Âlemîn…

Sen ki gecenin siyahını gündüzün beyazıyla kardeş eyleyen,
Sen ki gündüzü bir merhamet, geceyi bir sükûnet kılan…

Sen ki Dünya denen küreyi boşlukta durduran,
Onu nizamla çevirip, her karışını türlü nebatat, türlü mahlûkatla süsleyen…

Sen ki rüzgârı bir elçi gibi estiren,
Suyu bir merhem gibi akıtan,
Toprağı bir ana gibi doyuran,
Ateşi bile kuluna yoldaş kılan…

Ve Sen ki beni görürsün…
İçimde yanan koru bilirsin…
Kor ki dillenirsem alev olur, susarsam küle döner.
Kor ki bana dar olur dünya, dünyaya ağır gelir hâlim.
İçten içe yanan, susunca tutuşan bu yüreği bilirsin.

Kapına geldim ya Rab.
Çünkü bilirim, her kapı kapanır da Senin kapın kapanmaz.
Bilirim ki Senin rahmetin, benim aczimi örtecek kadar geniştir.
Bilirim ki Senin merhametin, benim deliliğimi bile sükûnete erdirecek kadar latiftir.

Ey ateşi İbrahim’e gül eyleyen,
Ey kuyuyu Yusuf’a saray kapısına çeviren,
Ey Musa’ya denizi yol, İsa’ya nefesi can kılan…

Benim içimdeki yangına da bir çare eyle.
Zira dünya bana dar,
Ben dünyaya ağır geliyorum.
Sözüm az, derdim çok…
Aklım yetersiz, gönlüm perişan…
Ben ki âsi,
Ben ki aciz,
Ben ki çaresiz bir kulunum.

Senden ne Mısır’ın sultanlığını isterim,
Ne sarayları, ne hanları, ne hamamları…
Benim istediğim Sen’in rızandır, Sen’in yakınlığındır,
Bir anlık bakışındır, bir damla merhametindir.

Ya Rab…
Ben aklı başında görünen bir deli,
Kalbi yerinde duran bir divaneyim.
Dünyanın gürültüsüne sağır,
Göklerin işaretine açık bir garibim.

Bilir misin?
Tevbe haşa elbet bilirsin,
Bazen yürürüm sokaklarda; kalabalık içimde, yalnızlık etrafımdadır.
Bazen konuşurum insanlarla; dilim dünyaya aittir, sözüm Sana.
Anlamazlar…
Çünkü ben insan dilini unuttum, Seninle konuşa konuşa.

Ben,
Bir tek sensizliğe dayanamam ya Rab.
Yoksun sanmak bile yakar beni,
Unutulsam ne olur, fakat Sen unutma beni…

Ey gönlümdeki sızıya ilim veren,
Ey gözümdeki yaşa hikmet koyan,
Ey vuslatı beklemeyi bile bir ibadet yapan Rabbim…

Sana bir mektup yazıyorum işte.
Belki kelimeler yetmez,
Belki harfler düşer,
Belki sözüm eksik kalır.
Ama bilirim ki benim hâlimi, benim kelimemden daha iyi Sen anlarsın.

Ey Rab…
Ben Senin kapında bir deliyim.
Bu deli gönlüm ne hürriyet ister,
Ne kudret,
Ne servet…
Yalnızca bir nazargâh ister:
Senin baktığın bir gönül.

Benim yüreğimi, kederden arındır.
Aklımı, vesveseden kurtar.
Nefsimden beni emin eyle,
Kahrın da hoş, lütfun da hoş diyebilecek bir teslimiyet ver.

Ve ey Rabbim…
Eğer bana bir zenginlik vereceksen,
O zenginlik Sana yakınlık olsun.
Eğer beni bir yoksulluğa götüreceksen,
O yoksulluk beni Senden uzak bırakmasın.

Benim dünyam bitik olsun,
Yeter ki gönlüm Sana açık olsun.

Ey gökleri direksiz tutan,
Ey zamanı elinde çeviren,
Ey kalpleri kendine çeken Rabbim…

Ben geldim.
Eksik geldim, perişan geldim, yanık geldim.
Ama geldim.

Kapında duruyorum.
Bir delinin, bir divanenin, bir garibin bekleyişiyle…

Eğer kabul edersen,
Beni Seni ananlardan eyle.
Sözümü dua,
Dua mı kabul,
Kabulümü huzur eyle.

Ve ey Rahman,
Eğer beni sevmiyorsan beni sev.
Eğer seviyorduysan artır.
Eğer sevmeyi unuttuysam bana yeniden öğret.

Çünkü ben,
Sensiz hiçbir şey,
Seninle her şey olan
Bir hiçim.

Bu hiçliğimi kabul buyur ya Rab.


Kadir TURGUT