Ne yazacağımı bilemedim şimdi, ancak yazılanlara katılmıyorum. Özellikle Tanrı nın Bıraktığı muamma, sonra insanı yalnızlaştırır. Hayır alakası yok. Yaradılışın bir gayesi var. Tanrı insanı yalnız bırakmış değil. Günde 5 kere insanı huzuruna çağırıyor. Nasıl yalnızlaştırsın. Rusyadan ateist bir kız Türkiye ye gelin olarak geliyor. Sabah namazına doğru ezan sesini duyuyor eşine kalk uyan dışarda bir olay var. Büyük bir ses bir şeyler oluyor. Diyor. Türk eşi yat uyu bu ezan diyor. Rus gelin ezan ne diye sorunca Allah kullarını namaza çağırıyor diyor. O da soruyor. Madem Allah çağırıyor neden hepiniz uyuyorsunuz diyor. Son rada araştırıyor. Ve müslüman oluyor. Velhasıl... Daha uzun bu hikaye... Neyse katılmasam da bu tarz felsefi görüş ve düşünce ilgi alanım olmasada yine de okufum. Ama ben de bir düşünce oluşturmadı... Ancak bunlarda yazarın görüşleri saygı duyarım.... Hoşcakalın...

İnsanoğlunun doğumundan itibaren merhale merhale gelişeceği ideali kabul edilecekse her anımız, öz varlığımıza dönük ruhsal antrenmanlardan, sınavlardan , sebatlı, idmanlı , bitimsiz çabalamalardan geçerek, değişerek, dönüşerek gelişen özünün inşasını ölene değin sürdürecektir.
Tökezlemek, düşmek, kaybolmak, sona dek başarı meşalesini elinden bırakmama, kişinin kendi yaratacağı gücünün elinde...
Yazınızın üstün seviyesine takdir ve tebriklerimle.
Saygılar.

Benliği hem felsefî hem tasavvufî düzlemde ele almaya çalıştığınız yazınızda, zaten bir muamma olan benliği iyice bir çıkmaza sokmuşsunuz kıymetli hocam...
Insanın var olduğu günden belli benlik anlayışını tasavvufi dini felsefi akımlar ile bir yere oturtmaya çalışan insanoğlu, bir türlü net çizgide buluşamamışlardır...
Sizin yazınızda benlik, sabit bir taş değil, “sürekli biçim değiştiren bir akış” olarak tanımlanıyor.
Bu görüş, özellikle modern felsefede varoluşçuların Sartre ve Kierkegaard gibi postmodern düşünürlerin benlik anlayışıyla birebir örtüşüyor.
Sartre’a göre insanın özü, sabit değildir; insan kendini her eyleminde yeniden inşa eder.
Nietzsche “Kendin ol!” derken bile, bu “olma” hâlinin hiç bitmeyeceğini ima eder.
Dolayısıyla senin “Her ‘ben’ deyişinde bir önceki hâlini gömer insan” ifaden, felsefî olarak çok güçlü ve yerindedir.
“İnsan çoğu zaman kendi benliğini tanıdığını sanırken sadece maskesini cilalar.”
Bu ifade, Freud’un ego kavramı ve Jung’un toplumsal maske anlayışını hatırlatıyor..
Psikoloji der ki: İnsan, topluma göstermek için “maskeler” takar.
Bu maskeler, öz benliğini korumak içindir ama zamanla insan maskesini kendisi sanmaya başlar.
İşte burada Hazreti Ömer'in sözü ne kadar manidardır "Ya olduğun gibi görün ya göründüğün gibi ol"
olduğu gibi görünemeyen insanlar zamanla göründüğü gibi olmaya başlarlar...
Psikolojik açıdan,
Yalnızca eksik olan yön, benliğin bedensel ve bilinçdışı temellerine değinilmemiş olması. Fakat yazının amacı o değil; dolayısıyla bu bir kusur değil, tercih sayılır...
Tasavvufî Açıdan: “Benlik bir muamma, hem zincir hem anahtar”
Tasavvufta “benlik yani nefis genellikle perde, put, ya da yolun en zor merhalesi olarak görülür.
“Benlik, insanı dünyaya bağlayan zincirlerin aynı zamanda anahtarıdır.”
Bu ifade, İbn Arabî’nin “aynı şey hem hicabdır hem de tecellîdir.” sözünü hatırlatır.
Yani, Nefs (benlik) seni Hak’tan uzaklaştırabilir,
Ama aynı nefs, terbiye edilirse seni Hak’ka ulaştıran vasıta olur.
Yani yazınızdaki benlik
Ne tamamen yok edilmesi gereken bir düşman,
Ne de kutsallaştırılması gereken bir varlıktır.
O, tanınması gereken bir sır.
Ve o sır, insanın hem ağırlığı hem de kanadıdır.
Tebrik ediyorum bu güzel yazınızı
Saygılar..

çok güzel bir konu ve çalışma kutluyorum

Benlik öyle parmağımızı şıklatıp ahaaa buldum ben buymuşum denecek bir şey değil. Ben komşularını rahatsız etmeyen kişiyim. Akrabalarıyla pek ilgilenmeyenim. Dışarda yemek yemeyi sevmeyen biriyim. Sabah kalktığımda yüzümü yıkamayan biriyim. vs. Benlik böyle bir şey bence.