Lafım barışıklara değil ama;

Hey yolcu, sence ne yaptık da durmak istiyoruz? Fanîlerin dinlendiği bu bahşedilmiş dilimde uyumak ve ayak uydurmak için sergilediğimiz tüm adımlar niçin havaya üflenen cılız bir yaprak misali? Bu saatte neyi sorgular, neyi bekler insan? Hava karanlık, gece çoktan kapıda ama bir gram uyku sokağıma yanaşmadı. Normalde hissettiğim eğlence dürtülerim bu gece yok(belki de benim fanî vücudum da bazen beynimi ele geçirecek kadar yorgun olabiliyor). Sadece burdayım. Uyanık. Sanki... bir şeyi bekliyorum— (teoride) birisini. Ve elimde muazzam emin olduğum isimler&sıfatlar bile yok, uzun; yarı silik bir liste ancak. Bu kişi kendim bile olabilirim... Acı gülümsemelerinizi duyar gibiyim.

Ama umarım kendimi bekliyorumdur. Neticede güneş altı hayatım herkese güzel. Herkese nazik, elbette bazılarının damak zevklerine kesik. Bazılarına bazı kusurlar var, eh olur o kadar. Tüm normalite ve ’yaşamak’ makyajına lakin ben ancak kendi rüyalarımda kendimle nefes alıyorum. Ancak ayın ve yıldızların altında. Ancak geceleri, sessizce robotlara ilgi verirken bazen...

Sahi ben ne zamandır gündüzlerimi kime, ne bedele satıyorum...?

Bir noktaya kadar büyüleyici, kabul edin, rica ediyorum. Gündüzleri hayatta kalan ve çıtı pıtı gülümseyen ruhum geceleyin açık havada boğulmakta olan bir insan gibi nefes nefese. Ya da bazen kana kana ay ışığının kuyusundan su içtiğim olur.. İlgilenmek istediğim nokta hala nefes alabildiğim. Ama bunu he kadar devam ettirebilirim? "Yaşamak" uğruna verdiğim her anlık-saatler ve faiz olarak gelecekten çalınmış haftalar— kumbaramda ne kadar var? Sen bilmiyorsun, yanındaki bilmez ve benim yanımdaki. Kahretsin ki bazen ben bile bilmeme rağmen görmezden geliyorum. Ama belki de birisi duymalı ki ben yaşamak uğruna ölüm yoluna gidiyorum...