KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 1244 Okunma
- 9 Yorum
- 0 Beğeni
ÖTEKİYİM BEN
Biraz kızgın..
Biraz kırık dökük..
Biraz utangaç..
--=--
çengelköyün denize en yakın kahvesinde yudumlarken çayımı, aklımdan geçenlerin onunla hiçbir ilgisi yoktu. Her ay takip ettiğim edebiyat dergisindeki uzun uzadıya yazılmış yazıya takılmıştı aklım. Aklımın dergideki yazıya takılması , yazıya dair değildi elbet. Çünkü anlamamıştım yazıyı. Bazı paragrafları bir daha bir daha okumama rağmen öylece bakakaldım dergiye uzun bir süre. Ne yazıyor yahu burada? Ben niye anlayamıyorum? O kadar da kitap okuyorum.. yazmaya çalışıyorum. Anlamak için başka ne yapmalı.. niye bu ülkenin aydınları bir tek kendilerini aydınlatıyorlar anlamaya çalışıyorum. İşte ben bu düşüncelerle cebelleşirken , gözüm takılıyor kahvenin hemen yanındaki tahta, kulübemsi yere. İlk başta kömürlük olduğunda karar kılıyorum. Kahvenin ortasındaki büyük sobanın her kış bizi ısıtmak için yaktığı kömürleri burada saklıyor olmalı kahvenin sahibi olan orta yaşlı , uzun boylu adam.
Hava biraz kararmaya başladığında kulübenin içindeki cılız ışıkla karar veriyorum oranın kömürlük olmadığına.
Hayır oraya gitmeyeceğim.
Gitmeyeceğim dedim..
Hayır!!!!!
---o---
annemin , salonda duran, çok sevdiği guguklu saati bilmem kaçıncı defa ötüyor. Ne yazık diyorum, o da bir yerde özgürlüğünü istiyor. Her saat başı bunu dile getiriyor aslında.. : özgürlük! Özgürlük! (Hayır hayır.. elbette annem kuşu hiçbir vakit özgür bırakmadı.)
saatin kaç olduğunu bilemiyorum. Saat kullanmayı bırakalı üç sene oldu.saatler/günler/aylar birbirine girdiğinde mutlu oluyorum.
İçimde bir sıkıntı var bu gece. Karabasan dedikleri bu mu acaba? Hah işte tamda burada geldi çöreklendi. Ne yataktan kalkabiliyorum nede uyuyabiliyorum. Uyuma fikrinden vaz geçmem çok uzun sürmüyor elbet. Uyku haram bu gece bana. Gaz lambamı yakıyorum. Sonra gaz lambamın ateşinden samsun 216 sigaramı yakıyorum. Sessiz adımlarla pencereme ilerliyorum . camı açmak lazım. Koku çıksın.
Git diyorum aklımdan git. Yazmayacağım seni. Bu gece yazmayacağım. Bak ne kadar yordun beni. Bırak git. Yazmayacağım. Git deyince gitmiyor elbet. Geldi çöreklendi içime.. (sizede olmuştur. Bir öykü gelir içinize.. gözlerinizin önündedir kahramanları. Esir alırlar sizi. Artık patron değilsinizdir.)
----o---
sakallarında , bir halkın bin yıllık acısı. Gözlerinin altında , geçmişin izleri. Karşımda dikiliyor, tarihi bir anıt gibi. Dona kalıyorum. Tanıdık bir yüzü var. Bir yerlerden çıkartabilmeyi umuyorum.
Akşamın serinliği , önce saçlarımın kızılını, sonra omuzlarımın çıplaklığını okşuyor.
İçimden ince bir iplik gibi geçiyor serinlik. İçimdeki tüm ipliklerin birbirine karışmış olmasının konumuzla hiçbir alakası yok elbette.
Gözleri..
Çocuk gözü bunlar. Hangi yetişkinin gözleri bu kadar masum bakar. Bu gözler.. kirlenmemiş. Kirlenmiş olanı görmemiş.
Kırık dökük tahtanın üzerindeki , bir halkın binlerce yıllık kirini barındıran yatağına takılıyor gözlerim. Bir yatak bu kadar mı çeker kendine insanı. Şimdi , şuracıkta uyuyu versem . şimdi şuracıkta ..
Yatağın altındaki şişeler, elbet şarap şişeleri. Denize en yakın kahvenin yanındaki ,denize yakın bir kulübede onlarca şarap şişesi olmasının insan üzerinde yarattığı sarhoşluk, onlarca şişe şarabı içmenin yaratacağı sarhoşluk ile aynı.
Konuşacak çok bir şey yok.
Biraz para uzatıyor bana. Ben anlamsız bakıyorum yüzüne.
- ekmek al. Diyor
elbette ben Kürtçe bilmiyorum. Ve aslında ne söylediğini de anlamıyorum. Ama , araba yoluna çıkan dar sokağın kenarındaki küçük , sıcak fırından sıcak ve büyük bir ekmek alıyorum.
Geri geldiğimde elinde bir şişe şarap , deniz kenarına oturmuş beni bekliyor. Beni bekliyor çünkü beni gördüğünde gözlerinin, o çocuk gözlerinin içi parıldıyor.
---o---
siz hiç , şarap içerken ama köpek öldüreninden, ekmek yediniz mi yanında? Ben şarabın kutsal bir içecek olduğuna o gün karar verdim.
Lütfen git.. rahat bırak beni. Yorgunum. Bu gece yazamam senin öykünü..
---o---
sakallarında , bir halkın bin yıllık acısı.. yok sayılmışlığın, hor görülmüşlüğün, itilmişliğin, ötekileştirilmişliğin yükü omuzlarında.
Benim saçlarımın kızılını okşayan serinlik , onun kızıl sakallarında can buluyor beklide. Onun omuzlarının yükü uyutmuyor bu gece beni. Kelimelerim bitmiş. Kuracak cümle bulamıyorum.
Sigaramın ateşi tutuşturuyor kör gecenin kör karanlığını. Ve ben camı kapatıyorum önce. sonra..
Annemin çok sevdiği guguklu saatindeki kuşu ,özgür bırakacağım.
Bir halkın tutsaklığı, özgür bir kuşun kanadında ..
---0---
kala-yı maarif satılır süklarında
bazar-ı hüner ma’den-i ilm ü ulemadır
YORUMLAR
evet izledim..
ama ,işte bakış ve açı farkı.. ben sizin gibi görmedim demek..
:)
hayatlar kaybolmaz.. kaybettirilmeye çalışılır. ama eğer sağlam tutuyorsak hayatlarımız avuçlarımızda ancak çalışılır.. yinede kaybolmazlar..
sevgiler
Babam ve Oğlum isimli bir film var izlediniz mi bilmiyorum ancak izlemenizi tavsiye ederim, kaybolan hayatlar, pişmanlıklar...
Hayat sizin, nasıl geçireceğinize karar vermek sizin elinizde olan birşey...
İyi çalışmalar...
teşekkür ederim..
ii çalışmalar dilemişsiniz çünkü..
elbette herkesin düşüncelerine önem veriorum ama önem vermem tutumumu ve algılaşımı değiştirmiyor işte.
politik bir söylemim olduğunu biliyorum. ve açıkçası böyle yazmasaydım kendimi TASVİP etmezdim bende:)
sevgiler
Kendiniz bilirsiniz, ancak ben doğru bulmuyorum ve tasvip etmiyorum, özellikle belirttiğim bölümleri...Size iyi çalışmalar diliyorum.
Yorum yapamamaktan şikayet ediyordun . Yeri geldiği zaman ne güzel yorum yapıyorsun . Yeri geldiği zaman bir yazıda ve bir şiirde beyendiğin yada beyenmediğin bir bölümü çıkartıp altına birşey yazmamakta yorum dur .Birşeylerde mükemmel olmak zorunda değilsin . Önemli olan paylaşmak .
Kızdığını söylüyorsun buna sevindim . Çünkü ben insanları kızdırmayı severim .Daha önce de söylediğim gibi bu sayfaya ilk geldiğimde öyle acımasız yorumlar aldım ki benim yaptığım yorum onun yanında hafif kalır .
BU tür yorumlar insanı daha çok hırslandırmalı . Biliyorsun yazılarını tarzını beyenerek okuyorum . Farklı bir renk katıyorsun . Ama seninde düşündüğün gibi kendini tekrar etmek potansiyelini kullanamamak ,bir dönem gelir hiç yazamaz hale getirir seni . İnsanlar çok bilgili olabilir ama çok az insan bunu paylaşmayı becerir . Devamlı okuyup da hiç yazmayan bir insanı düşün , bence robottan farkı yoktur . Okuduğun bir makaleden senin etkilenimin , bir başkasının etkilenimi farklı olur . O yazı bir üretimdir , o yazarın birikiminin ürünüdür . Sen okuduğun bu yazıdan aldığını paylaşmalısın , diğeride .
Hoş biz burada çok iddialı bir şekilde yazarız demiyoruz . ben kendi payıma böyle düşünüyorum . Ama herkes birşeyler katıyor .Ben buradan çok şeyler aldığımı düşünüyorum . Birşeyler vermeyi de borç olarak biliyorum .BU borcumu ödemek içinde gayret etmem lazım . Buradan ihtiyacım kadarını alıyorum , verebildiğim kadarını veriyorum .Bilmem bu sana bir şey ifade ediyor mu ?
Kalemin daim olsun .
ha bu arada sevgili taymaz.. istanbulda yaşamak ayrıcalık değil elbette.
ama ben istanbul dışında yaşamamış biriyim. hani bundan en iyi bildiğimi anlatıyorum.
bilseydim çorumu.. çorumu anlatırdım en derin şekilde. bendeki izleriyle.
ama dediğim ya bir tek istanbulu biliyorum ben
yazdığım her şey.. konuştuğum herşey..
siyasidir..
birine günaydın dediğimde siyasidir..
birini sevdiğimde..
ve siyasi imgelerden korkmuyorum..
korkulmaması gerektiğini düşünüyorum.
dünya böyle bir hal alırken.. gittikçe *oka batarken.. insanlar bilerek yozlaştırılırken siyasi olmayan hiç bir kelimem olamaz benim. sizind olmamalı. çünkü unutmayın fırından ekmek almak bile yeri gelir politik bir tavır olur!!
"Biraz para uzatıyor bana. Ben anlamsız bakıyorum yüzüne.
- ekmek al. Diyor
elbette ben Kürtçe bilmiyorum. "
"sakallarında , bir halkın bin yıllık acısı.. yok sayılmışlığın, hor görülmüşlüğün, itilmişliğin, ötekileştirilmişliğin yükü omuzlarında."
"Bir halkın tutsaklığı, özgür bir kuşun kanadında .."
Yazınızda geçen bazı ifadeleri siyasi buluyorum ve yanlış olduğunu düşünüyorum.
