Aşk, insan ruhunun en ince, en kırılgan dansıdır; bazen ahenkle süzülür, bazen bir adımın yanlış ritmiyle bütün melodi bozulur. Bir kadın o dansın ortasında durup, gözlerini yere indirerek, “Mutlu değilim,” dediğinde, o sözler bir anlık hezeyanın ürünü değildir. O söz, aylarca, belki yıllarca süren içsel bir yolculuğun, sessizce büyüyen bir farkındalığın yankısıdır.

Böylesi bir cümle, kalpten kopan bir sitem değil; bir ruhun kendi hakikatine uyanışıdır. Kadın, o an yalnızca bir ilişkiden değil, aynı zamanda kendi içindeki zincirlerden de özgürleşir. Ona “geri gel” demek, bu özgürlüğe ket vurmaktır; kendi korkularımızla, yalnızlığımızla yüzleşmek yerine onun yolunu kapatma çabasıdır.

Oysa gerçek sevgi, başkasının mutluluğunu kendi arzusunun önüne koymayı bilmekle başlar. Bir kadın, huzurunu başka bir yerde, başka bir yolculukta aramaya karar verdiyse, onun arkasından “geri gel” diye haykırmak, aslında sevgi değil; kaybetme korkusunun, eksiklik hissinin bir yansımasıdır.

Çünkü aşk zincir vurmak değil, iki özgür ruhun birbirinin yanında gönüllüce durabilmesidir.

İlişki, iki kalbin birbirine gölge değil ışık vermesidir. O ışık sönmüşse, geriye kalan yalnızca gölgelerdir. Gölgeyi kucaklamak mümkün değildir; ne kadar çağrılsa da geriye dönmez. İşte bu yüzden, “mutlu değilim” diyen bir kadına “geri gel” demek, boşluğa fısıldamaktan başka bir şey değildir.

Olgunluk, bu gerçeği sessizlikle kabul edebilmektir. Onun kararına, kendi yolculuğuna saygı gösterebilmek…

Belki bir gün o kadın, kendi yolunda bulduğu huzurla geri döner; belki de dönmez. Fakat her iki ihtimalde de, ona özgürlüğünü tanımak, en saf, en yalın sevginin işaretidir.

Çünkü aşk, birini kendimiz için istemek değil, onun kendi gerçeğini yaşayabilmesine izin vermektir.

Ve bazen sevmek, “kal” demek yerine, sessizce “git” diyebilmektir.

Yazan
Korhan KÜLÇE
13/09/2025