Gözler… İnsan ruhunun en gizli sırlarını saklayan o derin ve eşsiz kuyular. Belki yüz maskelerle süslenebilir, dudaklar yalan söyleyebilirler, ama gözler asla yalan söylemez söyleyemezler. Çünkü gözler gerçekten insanın yaşadığı acının, umudun ya da çaresizliğin sessiz tanıklarıdır.
Allah aşkına, hiç gerçekten insanların gözlerinin içine baktınız mı? Herhangi bir yerde sokakta yürürken, otobüste otururken, bir iş yerinde beklerken…Baktığınız o bir çift gözler ayrı bir hayat hikayesi anlatırlar. Kiminin gözlerinde kaybolmuş hayallerin hüznü vardır. Kimininkinde hiç bitmeyen bir mücadele, kimininkinde sessiz bir çığlık. Ama ortak olan bir şey var ki... Çoğu göz artık neredeyse hiç gülmüyor.
Eskiden gözler umutla parlar, yarını düşlerdi, şimdilerde gözlerde korku var, belirsizlik var, kırgınlık var. Oysa göz dediğin, hayatın sevinciyle ışıldamalıydı. Bir gencin, bir çocuğun gözlerinde dünyayı değiştirecek bir umut parlamalıydı. Bir gencin gözlerinde yeni başlangıçların coşkusu olmalıydı. Yaşlıların gözlerinde ise huzur ve tatmin okunmalıydı. Ama bugün, bütün bunların yerinde ağır bir gölge var.
Gözlerin tanıklığı, aslında toplumun aynasıdır. Çünkü bireyin ruhunu en çıplak haliyle ortaya koyar. Siz, insanları kandırabilirsiniz, maskelerle gerçeği gizleyebilirsiniz. Ama gözler, gerçeği gizlemezler, gözler yakalar. Ve işte o gözler, bugün çaresizliği, kırgınlığı, umutsuzluğu haykırıyor.
Bir an durup düşünün bakalım cesaretiniz var mı, İnsanların gözlerine bakmak, aynı zamanda kendi yaptıklarınızın sonucuna bakmaktır. Eğer gözlerde mutluluk göremiyorsanız, bilin ki yanlış bir şeyler vardır. Eğer gözlerde öfke, kırgınlık, karamsarlık çoğaldıysa, o toplumun yaraları büyüyordur.
Gözlerin tanıklığını görmezden gelenler ise aslında kendilerinden kaçarlar. Çünkü o bakışlar, onların sorumluluklarını hatırlatırlar, ama unutmayın ki aynı zamanda gözler hafızadır. Zaman geçse de unutmaz bir çok şeyleri ve bir gün tarih yazılırken, işte o gözlerin tanıklığı en büyük delil olacaktır.
Ve belki de umut hala o gözlerde saklıdır. Bir çocuğun gözlerindeki saf bakışta, bir annenin gözlerindeki sabırda, bir yaşlının gözlerindeki bilgelikte. Karanlığın içinde küçücük bir ışık bile gözlerde parladığında, insanlık yeniden dirilir. Çünkü gözler, hem acının hem de umudun tanıklarıdır.

“Unutmayın, gözlerin sakladığını tarih değil, zamanın vicdanı yargılar, kimse o bakışların hesabından kaçamaz.”
*
Mehmet Demir
12925