YAŞLANMA
BU KADAR MI GÜZEL ANLATILIR...

“Sanıyorum merdiven yapımlarında giderek daha sert malzeme kullanılıyor; eskisine göre hem basamakları çoğalttılar hem boylarını yükselttiler.
Her şeyden öte ikişer ikişer çıkılmaz oldu, tek tek çıkmak zorunda kalıyor insan.

Bir de yazıları küçülttüler her ne hikmetse.
Burnumu gazeteye dayamak zorunda kalıyorum iki satır okumak için.
Geçen gün avucumdaki bozuklukların üzerinde kaç kuruş yazdığını görmek için telefon kulübesinin dışına çıktım.
Hani gözlük kullanmayayım, yanımdakine okutayım gazeteyi diyorum ama insanlar o kadar alçak sesle konuşuyorlar ki okuduklarında da tam anlayamıyorum ne okuduklarını.

Her yer eskisinden
daha uzak sanki.
Evden durağa olan mesafe iki katına çıktı neredeyse.
Önceleri hiç fark etmediğim
bir de yokuş varmış
evle durak arasında.
Vapurlar da vaktinden önce kalkar oldu şimdilerde.
Hani koşmanın da anlamı yok nasıl olsa benden önce
halat alıyorlar.

Kumaşlar da eski kumaş değil.
Kısa sürede dar geliyor
ne giysem.
Ayakkabı bağları da
kısaldı mı ne
giderek erişilmez oldular.
Hava bile tuhaflaştı.
Kışlar daha soğuk
yazlar daha sıcak.
Tatil beldeleri bu kadar uzak ve zahmetli olmasa yolculuk da yapacağım.
Kar bile ağırlaştı eskisi gibi kolay küreyemiyorsun.

Kapı pencere çerçeve imalatında da değişiklik yaptılar sanıyorum, daha sert cereyan yapıyor karşılıklı açtığında.
İnsanlar da sanki ben onların yaşındayken göründüğümden
çok daha genç gibiler. Eski okul arkadaşlarımla üniversitede bir buluşma günü ayarladık, hayretler içinde kaldım bebek yaşta öğrencileri görünce.

Ama itiraf etmeliyim ki
bizim zamanımızdan
çok daha terbiyeli yetiştiriliyorlar; bir kaçı bana “beyefendi” diye hitap etti; hatta aralarından biri caddede karşıdan karşıya geçmeme yardımcı oldu.
Fakat buna mukabil hayret ediyorum yaşıtlarım
benden çok daha yaşlılar.

Tamam bizim jenerasyona
yaşını başını almış gözüyle bakılıyor ama bunaklıklarına ve takıla topallaya yürümelerine
ne demeli?

Aynı akşam üniversitenin barında bir sınıf arkadaşıma rastladım.
Nasıl bir değişim geçirmişse artık beni tanıyamadı bile!!!"

Philippe Noiret
Çeviri:
Mehmet Teoman