İdare Lambası – Yalnız Şehir

Gece, şehrin sokaklarına sessizce indi.
Lambalar tek tek yanıyor, titrek ışıklarıyla kaldırımları aydınlatıyordu.
Her ışık, bir yalnızlık taşıyor gibiydi; ben de o yalnızlığa karıştım.

Sokaklar bomboştu.
Adımlarımın yankısı sadece duvarlara çarpıyor, sonra kayboluyordu.
Her köşe, her duvar, geçmişin izlerini saklıyordu: kırık bir pencere, terk edilmiş bir banka, bir zamanlar koşmuş çocukların sessiz çığlıkları… Hepsi burada, ama artık kimse hatırlamıyordu.

Bir kafeye yaklaştım.
İçeriyi izledim; insanlar konuşuyor, kahkahalar atıyordu.
Ben, lambaların altındaki sessizliğimle arkadaş olmuştum artık.
Konuşmaya gerek yoktu.
Sadece yürüyordum; ışıkların, gölgelerin ve kendi sessizliğimin arasında.

Bir banka oturdum.
Ellerim cebimde, başımı eğdim. Rüzgâr saçlarımı okşadı, üşüttü.
Yalnızlık, tek başıma yürüyen bu adımlarda dostum olmuştu; konuşmadan, anlamadan yanımdaydı.

Farkına vardım
Insan,
Kalabalıkların içinde bile, kendi sessizliğinin gölgesinde yürürürmüṣ

Lambanın titrek ışığı sönerken, şehir daha da yalnız görünüyordu.
Ben, o yalnızlığın içinde bile kendime bir yol bulmuştum...

5 bölüm..s.k.