Yüreğime ağır gelen ne varsa hepsini kustum sayfalara,
Herkes bilsin diye değil, daha fazla dayana bilmek için,
çünkü yazarak içini dökenlerdenim ben,
Dilime suskunluğun pragasını vurmayı öğretti bana annem,
Çığlık çığlığa haykırır gibi yazdım SADECE yazdım sadece yazdım,
Şiirler tek şifa kaynağım oldu.. belki de bu yüzden adımıza şair dediler..
yüreğimizin yaraları na merhem sürer gibi yazdık sayfalara yürek dolusu
şiirler yandı sayfalar da yürek kalemi ağladı mısralarda,
yüreğimize ağır gelen ne varsa hepsini döktük kağıtlara,
kimi şair dedi kimi de deli.. adımıza...
kimse bilmedi daha fazla dayana bilmek için yazdığımızı,
Çünkü benim yaraları mı hiç saran olmadı
ben hep kendim dikiş attım kanayan yaraları ma.. canım yana yana dikiş attım,
Kaç yaram kabuk tuttu kaç yaramın izi kaldı
bir bilseniz kaç yaram hala kanıyor,
Bir gün heybeme doldurup tüm ihanetleri ve yaraları mı
Toplayıp gideceğim bu dünyadan,
bu sefer yazmadan çizmeden sarmaya çalışmadan gideceğim
bu dünya da kimsenin sarmaya gücü yetmeyen ne varsa
hepsini toprak sarıp sarmalayacak şefkat le.
Toprak hiç kimse gibi incitmeycek beni,
Ve bir şair geçip gitti bu dünyadan diyecek herkes arkamdan... belki de
Belki de şiirler ile kafayı bozmuş bir Med-cezir
Bu dünyadan ne öğrendin diye, sorsanız içimi doldurup doldurup
Şiirler de dar ağacına hayallerimi asmayı öğrendim,
Ha birde göz yaşlarım ile yaralarımı yıkamayı,
ve birde kimsenin kendi açtığı yaraları bile sarmak için çabalamak yerine öldü mü diye geri döneceği ni öğrendim...
😔😔😔🥀😔😔😔

Hazan gülü Fatoş 🥀🥀🥀🥀🥀🥀