İdare Lambası – Çocukluk Sesleri

İdare lambasının alevi bu gece biraz daha sakindi. Duvara vuran gölgeler daha net, daha tanıdık görünüyordu. Sanki yıllar öncesinden kalma bir sahneyi yeniden oynatıyordu bana.

Gözlerimi kısıp baktım. Bir an için annemi gördüm lambanın yanında. Başörtüsünün ucu omzuna düşmüş, ellerinde iğne iplik vardı. Kumaşın üzerine eğilmiş, sabırla dikiş atıyordu. Her ilmekte mırıldandığı ince bir türkü vardı. Çocuk aklımla o türkünün bitmeyeceğini sanırdım. Ama bitti. Hem türkü, hem de annem yanımdan gitti.

Sonra babamın gölgesi belirirdi. Masanın kenarında, lambayı biraz daha kendine çekmiş, gözlüğünü takıp bir şeyler okurdu. Kaşlarının arasında derin bir çizgi olurdu hep; bilmediğim bir yükün gölgesi. O zaman anlamazdım, şimdi anlıyorum. Dünya erken çöker bazı insanların omuzlarına.

Ben mi? Ben köşede, yere uzanmış, gölgelerin oyununu izleyen bir çocuktum. Duvarlarda büyüyüp küçülen şekillere bakar, onlardan masallar kurardım. Her gölge bir kahraman olurdu, her titreyiş bir sır. Kendi kendime konuşur, kendi kendime gülerdim. Çocukluk, insanın en yalnız eğlencesiymiş meğer.

Şimdi yıllar sonra aynı lambanın karşısındayım. Gölgeler hâlâ dans ediyor ama annemin türküsü yok, babamın derin nefesi yok, masum kahkahalarım yok. Sadece hatıraların yankısı var.

Birden kalbimden ince bir sızı geçti. Anladım ki…
İnsan büyüdükçe, çocukluğunun seslerini daha çok özlüyor.
S.k...