İnsan bazen kendinden kaçmak ister, ama en hızlı koştuğu anlarda bile kendi gölgesine çarpar. İşte o gölgenin en derin parçasıdır vicdan. Kaçtıkça yaklaşır, sustukça bağırır, görmezden geldikçe göğsüne çöker.

Bir hata yaptığında seni yargılayan çoğu zaman başkaları değildir; kendi içindeki sessiz hâkimdir. Mahkeme salonları kapanır, cezalar sona erer ama içindeki hesap bitmez. Pişmanlık, insana dair en evrensel duygudur belki de.

Vicdan, her insanda aynı dili konuşur: hatırlatır, rahatsız eder, sorgulatır. Onu bastırmaya çalıştığında daha da gür çıkar sesi. Kaçış yoktur; çünkü o, dışarıdan gelen bir ses değil, içten doğan bir yankıdır.

Ama vicdan yalnızca yük değildir. Aynı zamanda öğretir, yön verir, iyileştirir. Onunla barıştığında, nefesin hafifler, gözlerin daha berrak bakar hayata. Çünkü vicdan düşman değil; yaşam boyu sana eşlik eden, yanlışlarını doğrulara çevirmen için seni dürtükleyen bir öğretmendir.

Turgay Kurtuluş