İnsan bazen kendi sesinden bile kaçar. İçinde yankılanan cümlelerden, yıllarca söylenmemiş sözlerden, hiç başlamamış hayatlardan. O kalabalık büyür, büyür; bir gün odanın sessizliğine sığmaz olur. İşte o an anlarsın: Yalnızlığın sebebi, insanlarla değil, kendi içindeki yüzlerle kuramadığın bağdır.

Benim içimde de bir şehir var. Meydanında suskun çocuklar, arka sokaklarında bağıran yetişkinler… Hepsi benim ama hiçbiri tam ben değil. Kimi zaman kendime yabancılaşmam bundan. Kimi zaman kalabalıkların ortasında en yalnız ben olmam bundan.

Konuşsam, dağılacaklar mı? Belki de. Belki de hepsi sustuğum için kalabalıklaşıyor. Bilmiyorum. Ama biliyorum ki, insan kendini susturarak iyileşemez. Kendi kalabalığının içinden geçmeden, gerçek anlamda yalnızlığını aşamaz.

Bazen diyorum ki: “Kendi içimdeki yabancıyla tanışmak, belki de en büyük cesaretim olacak.” Çünkü o yabancıya sarıldığımda, artık başkasının kalabalığında kaybolmam.

Turgay Kurtuluş