Fark ettim de en çok çaresiz olduğum ya da çok mutlu olduğum zamanlarda yazmaya veriyorum
kendimi… Geriye kalan zamanlarda yazmak geliyor aklıma ama, elim gitmiyor bir türlü kâğıda… Zaman ile
alakalı büyük sorunlarım ve kendimle kavgalarım var… Ne zaman yetiyor bir şeyleri çözmeye ne de
zaman geçmek biliyor bu günlerde…
Eksildikçe, eksilir mi insan?
Tam da bunu yaşıyorum bugünlerde, eksildikçe eksiliyorum… Güven kelimesi yine yitirdi anlamını, dost
kavramı ne çok güvenirdim bu kelimeye, yıkılmaz ve en büyük devrim dostluk derdim her defasında…
Güven kelimesi en çok da dost kelimesinden sonra yitirdi ya anlamını… Yoksullaştık. Yokuz artık…
Anımsadığım birkaç mutlu kare var aklımda, sanırım onlara o kadar fazla sığındım ki mutsuzluğumu bile
örtemiyorlar bu ara… Garip, eskiden yolda kalmak bile mutlu ederken şimdilerde umudun heba olduğu,
devrilen gökyüzü, ters dönen ağaçlar eşlik ediyor bana…

Ölüm diyorum hani… Ölelim be, yaşayarak tükenmeyelim. Yeterince tükenmedik mi? Ölüm diyorum, ne
güzel şey…
Egoistler yok etrafında mesela… Cebine üç kuruş girince değişenler yok… Ya da yanında olduğunu iddia
ederek, seni daha çok çukura çekenler de yok… Zaten en diptesin, son nokta, ötesi yok…
Ölelim diyorsun, üç kuruşluk dünyada on kuruşa yaşamaya çalışmanın vermiş olduğu yorgunlukla… O
kadar yormuş ki hayat, ölmeye bile mecalin kalmamış… Sonra dönüp anlatıyorsun, seni anlayacağını
düşündüğün kişilerle paylaşıyorsun derdini ucundan, anlayıp iki kelam etsinler de belki kafan dağılır
diyorsun… Dinlenmediğini fark etmen, ölümünü hızlandırıyor sanki!
Yo, yok sevinme öyle hemen ölmüyorsun.
Sürünecek daha çok yolun, çekecek daha yorgun kalbin var… Durmaz öyle hemen, devrilmez bu dünya
da ki o saçma düzen…
Sevgisiz kalırsın, dilsizleşirsin, görmemeyi de öğrenirsin bir süre sonra bir bakmışsın sen de
duymuyorsun, duyulmadığın gibi… Aynılaşırsın, herkesleşirsin ve mutsuzluğuna mahkûm edilirsin…
En çok da ne koyar bilir misin?
Ölmek isteyip de, yaşamaya devam edersin…

08.02.2017
Ecem Kezer
Fütursuz saatler