Baktık yüzümüzde kırışık çiçekler ellerimiz yosun tutmuş çamaşır tokacı ama havamızdam geçilmiyor demans başlamış titreyen yerlerimiz oynuyor ama deriz hep bizden geçmedi acı yüklü trenler yol başlarında bekleme seansları hayat sen hep tükürdüğünü yalatırsın insana perde çekilmiş gözlerin umudu sarı kuru papatyalar...

Bir ömrü iki metre setre pantolon ve bir avuç kavurga uğruna yitmişliğimiz var gelip geçerken mezar yolundan üç elam bir fatiha okuma ve kuru gazel toplamak geçmiş büyüklerimize saygı duruşu Durmuş Emminin mezarına o en sevdiği akide şekerleri bir güvercin telaşı uçurmak bronz mermer taşına...

Anlamsızlığınızı alın bir yerlerinize monteleyin daha nasıl denir bir acıya kiracı nasıl yenir zavallı yan komşunun incirleri daha kendisi istiflemeden o dosttan araklanan mürdüm erikleri Antep karası zerdali çekirdeği şekerpare daha neler neler...

Neler geçti de bir tek senin ağır kanlılığın vurdumduymaz bencil yanın devam ediyor sokağa atılmış kediler gibi zırlamalar ve içten geçmeler seansı oysa göğü yere indirme basiretin var...

Bu meydan saati hep sana mı ayarlı mirim her geçişte aynı yelkovan her gidişte aynı bakışlar aynı selam selamsız bandosu gibi turşu surat...

Bu ne bizden geçti teranesi şükür trenleri daha geçmedi bencil ayalardan.../