Her şeyin kokusu vardır:
Ekmek sıcağının, çocuk kahkahasının, yalnız kalmış toprağın...
Ama insanın kokusu, en çok içten gelir.

Kendin gibi yaşamıyorsan, hangi parfüm seni temizler?
Toprağa benzemezsen, ne tutar seni ayakta?

Yara aldıkça öğrenir insan susmayı.
Çünkü bazı sözler, insanın kendi canını kanatır.
Dik durmak marifet değil; eğildiğinde neye yaslandığındır mesele.

Zenginlik, cebine giren değil; gözünü doyurandır.
Göz doymazsa, el neylesin?
Ve para... o da toprak gibidir. Tutmazsan dağılır, tutarsan kirletir.

Bazı dostlar ekin gibidir.
Ektiğinde karşılık alırsın.
Ama bazıları taş gibidir; ne yapsan, yeşermez.
Yine de sen tohumunu rüzgâra bırak. Nerede tutacağı belli olmaz.

Kendi pusulanı kalbinden al.
Çünkü başkalarının yönü, seni kıyıya değil, kayaya çarptırır.
Kendine sadık kalan, kaybolmaz.

Hayat bir yoldur ama kimseye aynı basamak denk düşmez.
Kimi yokuşta, kimi uçurumda sınanır.
O yüzden kimsenin sınavına gülme, çünkü yarın sıra sende.

Ve en önemlisi…
Toprak gibi yaşa:
Üzerine basanı da, seni seveni de aynı sabırla taşı.

Turgay Kurtuluş