Kalbimin Bahçesi

Bahar gelmişti. kalbimin derinliklerinde bir şeyler kıpır kıpır ediyordu. Sanki baharın coşkusu, doğadaki canlılıkla birlikte içimde de yeşeriyordu. Sevgi… Ne kadar da derin ve karmaşık bir kavramdı.

Penceremden dışarı baktım. Ağaçlar çiçek açmış, kuşlar cıvıldıyordu. Her şey sevginin bir yansıması gibiydi. Güneşin sıcaklığı, toprağın kokusu, rüzgarın fısıltısı… Hepsi kalbime dokunuyordu.

Acaba, dedim kendi kendime. Acaba ben, sevgiyi doğru şekilde verebiliyor muyum? Sevdiklerime, gerçekten kalbimi açabiliyor muyum? Yoksa, kendi egomun, beklentilerimin ve korkularımın arkasına mı saklanıyorum?

İşte, o an anladım… Sevgi, sadece bir duygu değil, aynı zamanda bir eylemdi. Sevgi, vermeyi, paylaşmayı, fedakarlık yapmayı gerektiriyordu. Sevgi, karşılıksız ve koşulsuz olmalıydı.

Gözlerimi kapattım. Geçmişin anıları bir film şeridi gibi gözümün önünden geçti. Annemin şefkatli bakışları, babamın güven veren sesi, dostlarımın samimi gülüşleri… Hepsi sevginin farklı birer yansımasıydı.

Ya ben? Ben onlara ne kadar sevgi vermiştim? Acaba, onların sevgisini fark edebilmiş miydim? Yoksa, kendi dünyama o kadar dalmıştım ki, onların kalplerini görememiş miydim?

İşte, o zaman sorgulamaya başladım… Sevgiyi almayı ne kadar becerebiliyorum? Kalbimi açıp, gelen sevgiyi kabul edebiliyor muyum? Yoksa, geçmişteki kırgınlıklarımdan dolayı kendimi kapatıp, yeni sevgilere izin vermiyor muyum?

Kalktım ve aynanın karşısına geçtim. Gözlerimin içine baktım. Kendime sordum: "Sen, sevgiyi hak ediyor musun?"

İşte, cevabım hazırdı… Her insan sevgiye layıktır. Her insan sevilmeyi ve sevmeyi hak eder. Önemli olan, kalbimizi açmak, kendimizi tanımak ve sevgiyi hayatımızın merkezine koymaktır.

O günden sonra, hayata daha farklı bir gözle bakmaya başladım. Sevdiklerime daha çok zaman ayırdım, onlara daha çok sevgi gösterdim. Onların sevgisini hissetmeye çalıştım. Ve anladım ki, sevgi bir mucizedir. Sevgi, hayatı anlamlı kılar. Sevgi, dünyayı güzelleştirir.

Kamil Erbil