0
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
205
Okunma
Bir zamanlar kendi dünyamın tam ortasındaydım, huzurla dolaşan bir yabancı gibiydim.
Kendimi bulmuş, dengeye alışmıştım; sükunetin içinde saklı küçük parıltılar vardı.
Sonra, sessizliğime dolan bir rüzgar gibi girdi. O rüzgar, önce serinlik getirdi;
derinliklerimi keşfettirdi, unuttuğum yanlarımı hatırlattı.
Ama ardından, fırtına koptu.
Yaralar, kelimeler olmadan, dokunmadan açıldı.
Gözlerimde görünen boşluk, aslında içimde saklanan çığlıktı.
O sessizlik içinde kayboldum, kendimi tanıyamadım.
Ve şimdi, o rüzgar gittikten sonra, geriye kalan sadece puslu bir hatıra ve adı konmamış bir eksiklik.
Bulduğum yanlarımı yitirmenin sessiz çaresizliğiyle, yeniden yolumu arıyorum.
Esma Canyurt
5.0
100% (2)
