Platonik aşk, bir bakışın içinde kaybolup hiçbir zaman "seni seviyorum" diyememektir. Kalbin sessizce attığı, kelimelerin boyun eğdiği bir seviş biçimidir. Karşılıksız değildir aslında; sadece beklentisizdir. Sevdiğine dokunmadan da sevebilmektir. Sadece uzaktan bakar, gülüşünde barınır, sesini duymakla yetinirsin.

Onunla yan yana oturursun belki, ama kalbin hep birkaç adım geride kalır. Gözlerine baktığında içine düşmek istersin ama sadece bakmakla yetinirsin. Sanki bir gün fark edecekmiş gibi umutlanırsın ama içten içe bilirsin; bu aşkın senin içinde büyüyen, kimsenin göremediği bir çiçek olduğunu.

Platonik aşk, bir şiirin içinde yaşamaktır bazen. O hiç okumasa da sen onun için yazarsın. Bir şarkının en güzel yerinde aklına gelmesidir. Sadece sen bilirsin, sadece sen hissedersin. Çünkü bu aşk, paylaşılmaktan değil, yaşanmaktan ibarettir.

Ve belki de bu yüzden en saf, en derin hâlidir aşkın. Karşılık beklemeden sevebilmenin, bir insanı sadece var olduğu için kalbinde taşıyabilmenin adı: platonik aşk...