Yanımdan geçen herkesin gözlerinde
Birer idam sehpası kurulu,
Ve ben hep ipte asılıyım—
Hiçbir suçumun savunması yok.

Ben hep başkasının yükünü sırtladım,
Düşenin canı acımasın diye
Kendimi yere önce ben attım.
Kimse teşekkür etmedi.

Kırıldım…
Camdan değilmişim, ama tuz buz oldum.
Ses etmedim.
Çünkü alıştım;
Zaten ben hep en son konuşulan oldum.

Kızgınım!
Kalbim yanardağ, dilim kıyamet—
Ama susuyorum hâlâ,
Çünkü sesim çıkarsa
Kimse sağ kalmaz.

İsyan ediyorum,
Beni ben yapan her şeyi
Bir bir parçalayanlara!
İçimi oyup boşaltanlara…
“Sen güçlü görünüyorsun” diyerek
Beni yalnız bırakanlara!

Yollar var ya…
Bazısı dönülmezdir ya hani,
Ben onları bile yaktım arkamdan.
Küllerini bile unutamadım.

Ben artık bir daha asla
O eski ben olamam.
Çünkü beni öldürenler hâlâ yaşıyor,
Ve bu şehir hâlâ susuyor.

Bazen hayatta öyle şeyler yaşarsın ki, anlatmak için kelimeler yetersiz kalır. İnsan susar. Ama bu suskunluk, zayıflıktan değil; içindeki fırtınayı kontrol etme çabasındandır. Çünkü eğer konuşursa, her şey yerle bir olacak gibidir.

Ben, başkasının acısında yoğruldum. Empati denilen o kutsal şeyin altında ezildim. Her düşeni kaldırırken kendi dizlerimin nasıl kanadığını kimse fark etmedi. Çünkü ben ağlamadım. Çünkü ben alıştım. Yutkundum.

İçimde biriken o kırgınlıklar, gün geldi öfkeye dönüştü. Ama o öfkeyi bile güzel tutmaya çalıştım. Kimseyi kırmamaya yeminli bir kalbin lanetiydi bu.

Ve bazı yollar vardır… dönersen seni parçalayanlara geri dönersin. Ben o yolları yaktım. Geri dönüşsüzlüğün yükü omuzlarımda ağır. Ama pişman değilim. Çünkü her acı, beni daha çok ben yaptı.

Bu yazdıklarım bir çığlık değil. Bu, içimde yankılanan sessiz bir ağıttır.
Ve kim bilir, belki bir gün bu satırlar bir başka suskuna nefes olur.
Ama ben? Ben artık eskisi gibi biri değilim.
Ve bu da, bazılarının hiç umursamadığı bir devrimin hikâyesi.


"Cihan Derici" 13/06/2025