Her kapanan kapı gerçekten yeni bir kapı mı açar? Her vedayı bir "merhaba" mı takip eder? Hep böyle midir?

Değil...

Bazen kapılar kapanır ve ardında sadece sessizlik kalır. Yeni bir kapı aralanmaz, sadece eski bir sessizlik büyür.

Ve bazı boşluklar vardır ki, onları ne bir çiçek, ne bir insan, ne de bir söz doldurabilir.

Annemin gidişini çiçeklerle kapatabilir miyim? Bir daha çalınmayacak bir kapının sessizliğini başka biri bozabilir mi?

Yeni bir ses, eski bir sıcaklığın yerini alabilir mi?

Yeni bir kapıdan biri "hoş geldin" dese bile, benim kulaklarım hâlâ "hadi yemeğin soğuyacak" sesini bekliyor.

O ses gelmeyecek. Ve ben bunu biliyorum.

Son sözleri "kardeşlerine iyi bak" mı olmalıydı? Peki ya ben?

Bana kim bakacak?

Kim omzuma dokunup "senin yanındayım" diyecek? Ben kimden güç alacağım?Kalbimdeki boşluğu, içimdeki yalnızlığı kimseye anlatamıyorum.

Her gece içimde yankılanan çığlıklar, kimsenin duymadığı bir şarkı gibi...

Sustum. Çünkü anlatamadım.

İnsanın içinde kim bilir neler vardır anlatamadıkları,anlatmak isteyipte anlamdıramadıkları...