Evimizin salonundaki köşede, sade bir cam kutu… İçinde su, suda bir taş… İşte, Edi’nin dünyası böyleydi. Sessizliğin içinde kurulmuş, gürültüye kapalı, içe dönük bir evrendi o küçük teraryum. Belki bir başkasına sıradan bir su kaplumbağasıydı, ama bize göre evin sessiz kalbi, zamana sabırla eşlik eden küçük bir canlıydı.
Edi’yi 2014’te aldık eve. Bir hayvan değil, sanki evin bir ferdi gibi girdi hayatımıza. İlk başta yalnızca bakmakla yetiniyordum; onun yavaş hareketlerine, suyun altında bıraktığı izlere, taşın üstündeki hareketsizliğine... Ama zamanla başka bir şey oldu. Edi’nin sessizliği, bana içimde susturduğum şeyleri hatırlatmaya başladı.
Sabahları güneş salon camından içeri sızarken, Edi suyun yüzeyine çıkar, başını hafifçe kaldırırdı. Bu küçük hareket, bana bazen yaşamın ta kendisi gibi gelirdi. Onun hareketsizliği bile anlam taşırdı. İçinde bir bilinç, bir düzen, bir ritim vardı. Geceleri ise gözden kaybolur, suyun derinliklerine çekilirdi. Sanki günün yükünü sırtlanır, sonra kendi yalnızlığına dönerdi. Ben de çoğu zaman öyle yapmıyor muydum?
Edi’nin taşın üstündeki duruşu bile simgesel gelirdi bana; sanki yaşamın merkezinde duruyor, ama bir o kadar da dışındaydı. Onun küçük turları vardı, haftada bir düzenli olarak salonun zemininde ilerlediği… Bu küçük geziler benim için bir ritüele dönüştü. Her adımı yavaştı, ama her adımında bir anlam saklıydı. Gürültüden hoşlanmazdı. En ufak ses, onu saklanmaya iterdi. O yüzden belki de biz de sesimizi kısmaya, sessizliğe alışmaya başladık. Edi bize sabrı öğretiyordu ve durmanın da bir anlamı olabileceğini…
Zamanla Edi yalnızca evimizin değil, zihnimin de bir köşesine yerleşti. Hatta onun ilhamıyla, arkadaşlarımın yardımı benim biriktirdiğim notları derleyip “Deniz Terimleri ve Su Sözlüğü” adını verdiğim bir kitap hazırladım. Bu kitap, denizle ilgili binlerce sözcüğün arasında, suyun dilini anlamaya çalışan bir insanın iç sesiydi belki. Kitabın kapağında da Edi’nin bir fotoğrafı var. Bir yazarın kalbine işlemiş bir dostun son portresi…
Sonra bir sabah, taşın üstünde hareketsiz yattığını gördüm. Bir an kalbim sıkıştı ama kendime telkin verdim: “Kış uykusudur belki.” Ama içim bir türlü ikna olmadı. Çünkü mevsim bahardı. Doğanın uyandığı, ağaçların yeşerdiği, kuşların öttüğü bir gündü. Baharda gelen bir sessizlik daha derin bir hüznü taşır insana. Ölümle uyanmak, baharın neşesine yakışmazdı.
İki gün bekledim. Belki uyanır, dedim. Taşın üstüne aldım, ellerimle. Suyun içine bıraktım tekrar. Sessizlik vardı. O taş artık boştu. Ve ben bu boşluğun sesini duymaya başladım. Onu toprağa gömmeye elim varmadı. Edi toprağın değil, suyun çocuğuydu. Dün sabah erkenden, onu denize bıraktım. Usulca... Sanki hiç ölmemiş gibi, sanki hâlâ o küçük teraryumda bizi izliyormuş gibi…
Edi’nin vedası sessizdi ama içimdeki yankısı hâlâ sürüyor. teraryumun boşluğu artık daha belirgin. Salonun sessizliği bir başka çınlıyor şimdi. O küçük taşın üstünde güneşlenen Edi yok artık. Ve biz, salonda dolaşan sessizliğin farkındayız. Onunla geçen yıllar, sanki kabuğunun altına saklanmış birer anı gibi kaldı geride.
Bana bazen su gibi yaşamak gerektiğini düşündürürdü: Sessiz, sabırlı, ama derin... Şimdi o sulara karıştı, sonsuzluğun bir damlası oldu. Geriye ne mi kaldı? Bir taşın üstündeki hayal, salonun ortasında eksilen bir varlık ve içimde ağır ağır dönen bir veda.
Edi, yalnızca bir kaplumbağanın değil; bir ailenin, bir evin, bir sessizliğin tanığıydı. Baharla gelen bu gidiş, yüreğimde sonsuz bir sonbahar başlattı. Evet, Edi artık yok… Ama o, hayatımızdan eksilen değil; bize sabrı, dinginliği, yaşamın kıyısındaki sessiz mucizeler olduğu gerçeğini öğreten minik dostumuzdu.