0
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
189
Okunma
Yalnızlığın yarattığı o boşlukta, insan sadece içinde yarattığı sesiyle konuşur. Kendine sorular sorar, cevaplar verir... Susturduğunda bile bir arayış içindedir bazen. Ama bazen, işte... o ses de susar.
Ne içerden bir yankı gelir, ne de dışarıdan biri duyar.
Asıl savaş o zaman başlar.
Sessizliğin savaşı...
İnsanlar hep "Ben seni anlıyorum." der.
Sahi, gerçekten anlıyorlar mı? Eğer öyleyse,neden omzuma dokunan eller, içime dokunamıyor?
Neden kimsenin varlığı, içimdeki yokluğu örtemiyor?
Sürekli bir neden arayışındayım. Ve yoruldum... çok yoruldum. Ama galiba, en çok bu boşluğun anlamını öğrenmekten yoruldum.
5.0
100% (1)
