Bir şehir uykusuz, sokaklar sessiz ve yalnızlık ağır bir sis gibi çöküyor gecenin omuzlarına. Gözlerim tavana mıhlanmış, düşünceler zihnimin kıyısında gelip gidiyor.
Zamanın nerede başladığını, nerede bittiğini unuttuğum bu saatlerde, bir düş beliriyor yorgun göz kapaklarımın ardında.

Uykusuzluklarda uyuyan bir düş!
Biraz geç kalınmış, biraz erken alışmış.
Belki de zamansız bir yolculuğun ortasında yakalanmış. Bir gölge gibi süzülüyor hatıraların arasına, geçmişle geleceğin arasında ince bir çizgiye dönüşüyor. Sesini unuttuğum ama varlığını hissettiğim o düş, karanlığın içinde sessizce nefes alıyor.

Geceyle anlaşmalı gibiyiz. O benim uykusuzluğumu saklıyor, ben de onun sonsuz karanlığında kayboluyorum. Ama düş, her seferinde geri dönüyor. Islak kaldırımlarda yankılanan bir adım gibi, denizin dibine batan bir yıldız gibi…

Ve ben, bu uykusuz gecelerde her seferinde ona yeniden rastlıyorum.

Vesselam...

Esma Canyurt