tanrıya giden yol burası olmalı dedim içimden
şöminenin içine girip
kapkara taş bacadan gökyüzüne bakarken

dokunmadan olur mu
olmaz

taş duvara elimi sürdüm
yağlı zifir

belli ki ellememek gerekiyormuş her şeyi

ayaklar desen yalın
ayak deseni bırakacak şimdi attığım her adım

nuray eski bir çaydanlık bulmuş nereden bulduysa
ev boş
bizimkiler tarlada

çaydanlıkta bir şeyler kaynatıyor
kendi kendine biriyle konuşuyor

dalıp gittiği oyunu bozuyorum parmaklarımla yüzüne dokunup
güzelmiş gibi sanki çok çirkin olduğunu sanıyor
sonra da kovalamaca başlıyor

...

o odadan bu odaya
bu odadan üst kata
üst kattan hoop aşağıya
merdiven korkuluğunda

her yerde iz bırakıyor ayaklarım
nuraysa karda yürüyor sanki

yakalanıyorum bilerek
yakalasın ki sarılsın maksat

tekme atıyor sarılmak yerine

porsuk saçlarından tutup sürüklüyorum odada
kilim toplanıyor o ara

düşüyorum aniden
üstüme çıkıp tükürüyor

tam o sırada bizimkiler geliyor

...

pis