Seni seviyorum,bunu her ne kadar sana yasatamasam da. Seni kendimden, hatalarımdan, varlığımdan, başarılarımdan, seni gölgemden bile çok seviyorum. İlişkimiz bir yere varmasa bile sevgilim ölmek üzereyken bile arkama dönüp baktığımda hayatımda senin gölgeni göreceğim. Sen bana yaşamayı her şeyden çok öğrettin. Her hatamda her adımımda tekrar tekrar zihnimde dönen şey olacak adın. Ben sevginin koşullarında boğulurken sen sevmeyi anlattın. Belki çok geç oldu artık çok geç vardım farkına ama olsun. Belki de hakkıyla sevilmen seni iyileştirecek. O kadar elimden bir şey gelmiyor ki dokunduğun her zerremi kesip atmak istiyorum. Yaşadığım hiçbir anın hakkını veremedim girdabıma seni de sürükledim, affet bilmiyordum. Bilmiyordum yaşamak nedir sende öğrendim. Kırdım döktüm parçaladım dokunamadım kalbine affet. Şimdi yalvarsam da nafile bizi kaybettim. Oysa seninle öğrenmeyi çok isterdim, seninle büyümeyi, seninle sevmeyi, seninle hissetmeyi... Hayatımın gölgelerinde hep yerin olacak ve son nefesimde adın. Ama bu yaşta sevmeyi beceremedim affet. Sevilmek nedir bilemedim içten içe yadırgadım ve şimdi avuçlarımdan kayıp giderken pişmanlıklarımın ağırlığı altında can vermek istiyorum. Bir kadın nasıl sevilmez onu öğrendim. Kendimi acımla kanıksadım. Pişmanlığı öğrendim, bazı yaralarla bazı konuların asla kapanamayacağını da öğrendim.