Anı Yazısı

O geceyi hâlâ içimde hissediyorum.
Zaman, mekânın belirsiz sularında usulca akıp giderken, ben varoluşun uçurumunda, titrek bir ışık gibi duruyordum. Etrafımı saran sessizlik, sadece dış dünyanın değil, iç dünyamın da yankısıydı; kalbimde hem korku hem de umut çarpıyordu.

Mizan neydi, bilmiyordum ama o an yavaş yavaş kalbime işleyen bir şarkı gibiydi; evrenin ritmi, ruhun nefesi... Adımlarımın yankısı, ağır ve anlam yüklüydü; her nefesim, evrenin terazisinde sallanıyor gibiydi. Karanlık ve ışık, birbirine dolanmış iki sevgili, ayrılamayan iki yüz gibi vardı içimde.

Sonra, uzaktan gelen ezanın derin ve yumuşak sesiyle sarsıldım; kelimeler havayı titretiyor, kalbimin en derin köşesine dokunuyordu. Zaman dondu, dünya sustu. O an, namazın secdesinde eriyen ben, kendimi bütünün içinde bir zerre, ama aynı zamanda sonsuzluğun kucağında bir dalga olarak hissettim.

Mizan, terazide değil, kalpteydi aslında; ruhun en gizli köşesinde, secdenin sessizliğinde hayat buluyordu. O gece öğrendim ki gerçek denge, yalnızca dışarda değil, en çok da içimizde uyanmakta, ruhun kendi pusulasını bulmakta saklıydı.

Ve mizan...
Her an bizi, hayatın kaosunda bile, o sessiz huzura çağıran kutsal bir davetti.

Sabahın sessizliğiyle başlayan yolculuk, ruhun en derin mizanını keşfetmeye dönüştü. Her an, dengede kalmanın, iç huzurun ve varoluşun anlamını aramanın kutsal bir çağrısıydı. Ezanın nazik sesi ise, kalbime dokunan bir huzurun kapısını araladı; o an anladım ki, gerçek denge dışarda değil, içimizde saklıdır...

Ferdaca

Tefekkür

Mizan, sadece evrenin dengesi değil; ruhun da hassas terazisidir. Karanlık ve ışık, korku ve umut, içimizde iç içe geçmiş iki varlıktır. Ezanın çağrısında bulduğumuz sükûnet, bize hayatın karmaşasında bile huzur ve anlam aramanın mümkün olduğunu hatırlatır. Gerçek denge, dışarıda değil, kalbin en derin köşesinde uyanan farkındalıkta saklıdır.


Huzurun sesiydi, geceyle konuşan,
Ruhun derinliklerinde saklı duran,
Mizanla dans eden bir umut ışığı,
Kalpte yankılanan sonsuzluğun adı.