Ölümün rengini nakşedebilirim
Bir şiirin yalnızlığında giyindiğim mintanımdır mevsime binaen yazılası romanlarımdır kalem ara sıra düztaban.
Ben bir nesrim.
Ben bir şiir iken damıttığım yüreğin külünden inşa ettiğim cennetin muadili elbet dizelerimde hayat bulmamdan öte…
Defalarca ölüp ölüp dirildiğim yetmediği yadsıdıkları yetmedi defnedildiğim kimsesizler mezarlığı…
Top yekûn firar ettiğim edilgen duygularımın etken mizacı elbet dingin bir ruha duyduğum özlem ertesi özneme hem sadık hem yabancı ifrata kaçan ilhamın tohum saçtığı…
Bir merhaledir ki içimde kaynayan kazan.
Bir metafor denizi…
Ah, azizim nasıl da öykündüm ben süt liman hayatlara yetmedi…
Örtündüm bir gizin sabahında pencereme konan kuşlar misali şakıdığım anbean diri bir lütuf iken güzün armağanı sözcüklerim kadar patavatsız bazense o şarlatan rüzgâr içimi ta içimi esip kavuran böğrüme sapladığım kaleminse divası divanesi olduğum şiirin mahşere dönük duası ve sıfatlarda can bulduğum kadar nazına niyazına yenik düştüğüm aşkın ketum dünyası…
Ben bir hareyim.
Bir haneyim tek basamaklı.
Bir latif esinti ki çocukluğumun bozuk para kumbarası.
Yoksa kundurası kayıp bir çocuk muyum da kum döken silahın cilalı rotası.
Ben aşkım.
Ben aşikâr şiirim.
Aşina olduğum ölüme diktiğim sancakta saklı yası üfüren şarlatan bir kâhinim.
Ah, yürek mezarlığı.
Ah, kürediğim keten tohumu yaz helvası.
Tütsüm.
Tüttüğüm.
Tükendiğim.
Türettiğim.
Türevi ömrün integrali dünün.
Çapında dairenin yarı zamanlı bir şair miyim yoksa?
Noksan aklım.
Kıtlık misali doyurduğum ruhumda saklı derdim meramım.
Kırkladığım acılarım.
Tütün kokan gecelerin sefası.
Gecesefası bir aşkın kum torbası ve işte döktüğüm kum ve işte geçkin günüm ve işte dökümlü etekleri şiirin bir hasbıhal ettiğim bir geri kaçtığım tünediğim şu dal tükettiğim nefesim.
Şahikasıyım aşkın.
Oh, ne ala, azizim.
Rüyamda seken varlığı yalnızlığın.
Kümülatif bir acı silsilesinde dik başlı dik açısıyım içimdeki üçgenin eş kenarına konan bir vaveyla açığımı arayanlara sunduğum bir masal bir şiir bir roman ve nicesi.
Ant içtiğim üstüne.
Öpüp de üç kere başıma koyduğum kutsal kitabım.
Kıta sahanlığı devletin masasında saklı sır dosyalar ve işgal edilen hüzünlü toprakları şairin şahikası şiirin sarnıcı mevsimin sarkacı ömrün…
Leyli bir düş.
Meyyali ömrün.
Mizacı dünün.
Mihenk taşı sözcüklerin.
Mihrabım ve mabedim ve matemim ve içinde saklandığım mahzenim.
Bir fobi belki de ölüm.
Bir hobi belki de zulüm.
Körü körüne sevdiğim kör noktası içinde yaşadığım lahidin çıkış kapısı.
Gizin sancısı.
İzini sürdüğüm umudun tefrikası.
Hizaya getirdiğim iç sesim.
Baskın olsa bile dış sesin yok iken önemi.
İade-i itibar madem yazdığım her şiir.
İnzivada geçen ömrün içgüdüsünde şekillenen sevdalandığım şehir.
Metazori bir gün bir güleç bir asıl yüzü kaderin.
Melankoli dolu yüreğin tekleyen sesinde saklı ansızın tetiklenen ve duran zamanın kulağı çınlatan melodisi.
Bir rabıta.
Bir de sabıkası şairin kaç kere tıkıldımsa şiir mahzenine ölümüne kalmak istediğim o derin gayya kuyusu sektiğim Arnavut kaldırımı ve kabaran gölgenin Arnavut damarı.
İlahi bir çağrı.
Ağdalı değil açık seçik beyanım…
Ölümden değil sevdiklerimi kaybetmekten korktuğumun duası sığındığım yüce Makam kolumu sıvadığım sıvazladığım kadar kederi elimden kayan göçük zaman.
Ben hoyrat bir esintiyim.
Ben hayta bir şarkıyım.
Ben nazenin bir kuş.
Cıngılını unutamadığım bir düş.
Bir gülüşe tav olduğum bazen avladığım bazen avlandığım şu kibirli dünyada kinden kirden tasadan arındığım kadar masum kaldığım tevazu yüklü benliğimin de olmaz mı arzusu?
Her renk bir armağan.
Her armağan bir öykü.
Her öykü insana dair.
Her insan aslında tekabül ettiği kadar yazılan binlerce şiir.
İklimden yana yok şartım ve ben her dem sonbaharım her yağmur bir hediye her rahmet kursağımdan geçtiği müddetçe hamt ettiğim şükrettiğim sancılı hayatımda mil çektiğim kaderin gözlerinde resmettiğim bir hayatın ta kendisi iken yazdığım yazacağım her şiir…