Nesibe Kuzu’nun yazısı, yazma eylemini sadece bir anlatım biçimi olarak değil, varoluşsal bir sorgulama olarak ele alıyor. Yazı burada; iz bırakmakla yetinmeyip “az izim” diyerek mütevazı ama derin bir varlık izini ima ediyor. Harflerin “yandaşlığı” ifadesi, dilin rastlantısal olmadığını, bilakis bilinçaltıyla ortaklık kuran bir örgü olduğunu düşündürüyor.

Yazar, düşüncenin cisme bürünme sürecini nokta ve hece düzeyine kadar indirerek, yazının yapısal katmanlarını da estetikle harmanlıyor. Balon örneğiyle yapılan geçiş ise, yazının görsel hafızayla ilişkisini, düşle gerçeğin birbirine karıştığı o iç alanı sorguluyor. Bu, salt anlatım değil; zihinsel bir iç yolculuk, bir sezgi arayışıdır.

Yazmanın “kendini tam anlatamama” haliyle kapanması ise son derece samimi ve felsefidir. Zira, anlatı ne kadar zengin olursa olsun, yazarın içinde hep biraz eksik kalan bir yer vardır. Bu da yazının tamamlanmamış bir düş olduğunu hatırlatır. Her yazı bir “düşlem”, her düşlem bir eksikliktir belki de.

Yazın dünyasında yol arkadaşınız Delibal Celil ÇINKIR