Her sabah olduğu gibi o sabah da işe gitmek üzere evden ayrılıyordu. Biraz geç uyandığından kahvaltısını doğru düzgün edememişti. Nasıl geç uyanmasındı ki ne de olsa o güne kadar büyük bir ilgiyle beklediği maçı coşku içinde seyretme imkanı bulmuştu. Ağzına tıktığı üçgen peynir ve avucuna sıkıştırdığı simitle, omzuna astığı boya sandığıyla yola koyulurken aslında farkında bile değildi; o omuzlarda ne kadar büyük yükler taşıdığından.

Yollar; onun için umudun anahtarı gibiydi. Hayatın düz çizgisinden sapaklarına sapıldığında, engebelerine takıldığında çemberin doğru tarafında var olma biçimini belirleyen birer rehberdi. O erken fark edenlerdendi ya da fark etmek zorunda kalanlardandı. Yaklaşık bir saat yürüdükten sonra kendine liman olarak belirlediği, işlek bir caddenin köşesinde yerini aldı. Gelip geçen araçlarda, bir yerden bir yere yetişmeye çalışan insan telaşelerinin altında hep bir var oluş mücadelesi yatmıyor muydu?

Karşı kaldırımdan siyah takım elbiseli, sağ eli cebinde sol eli ise kulağına doğru uzanmış; telefonla hararetli hararetli konuşarak kendine doğru gelmekte olan adamı incelemeye başladı. Adamın kareli beyaz kravatını gevşeterek derinden aldığı nefesi yüzünde hissettiğinde, ayakkabısını cilalatmak istediğini fark etti. Adam: "Ufaklık parlat bakalım bizim ganimetleri." dediği anda içinden tüm dünyaya paranın her kapıyı açamayacağını haykırmak istedi. Ama her ne kadar isyan etse de işini yapmaktan başka çaresi yoktu. Bir kuyumcu titizliğiyle işini yapmaya devam ederken diğer taraftan göz pınarlarında akmaya hazır bekleyen gözyaşlarını sol kolunun tersiyle hızlıca silmeye çalıştı.

Mecbur bırakılan hayatlar; silinemeyen sayfalarca yaşanamamışlıkların altından mı akmaktaydı yoksa hayat dediğimiz üç beş gün batımının tozunda masmavi bir ırmakta mı yatmaktaydı? Ne kadar silmeye çalışsa da gözlerinden akan yaşlara engel olamadı ve adamın ayakkabısının üzerine bir iki damla acı istemsizce konuverdi. Bir an, küçük bir an gözlerini kapattı; karşı kaldırımda okula gitmek üzere koşuşturan çocuklardan birinin yüzündeki tebessümünden bir parça alıp kalbindeki umut tomurcuklarıyla beraber güzel yarınlarının hayallerini süsleyiverdi...

Omzuna dokunan elin hayallerinde yaşattığı umutlarına söver gibi "İşini yapsana, gözyaşların ayakkabılarımın cilasını mahvediyor." cümlesi... Ardından hayatın renklerini soldurmuş, siyahın içinde hapsolmuş ve de ayakkabıların her bir iziyle yoğrulmuş titrek, ürkek bir boyacının sesi... "Cilalattığınız ayakkabılarınız fakat körelen ise yüreğiniz! Güle güle bayım. Bencilliğiniz nefsinizin sokaklarında fazla dolaşmasın dilerim ki! Borcunuz parayla satın alamayacağınız kadar kalp kırıklığı içerir. İyi günler!"

Adam hiç oralı olmadan kibrini de alıp sokağın nispeten tenha diyebileceğimiz kısmına park etmiş olduğu arabaya binerek oradan uzaklaştı.

BÜŞRA DALGIÇ