"O gece sadece beton yığınları değil, içimizde de kapanmayacak derin yaralar açıldı. Bir gecenin sabahına böyle bir acıyla uyanmak kimin aklına gelirdi ki? Ancak hayat, takvimlerin 6 Şubat 2023’ü, saatlerin 04.17’yi gösterdiği anda durdu, sesler sustu ve hayatımızın akışı değişti. Kimimiz televizyonlardan, kimimiz radyodan, kimimiz de telefonların çığlık çığlığa verdiği haberle uyandık. O geceye "deprem" dediler ama biz, iliklerimize kadar hissedenler için bu kelime yetersizdi.
Yıkılan sadece binalar değildi; hayallerimiz, umutlarımız, en kıymetlisi canlarımız yıkıldı.
Gün ağarana kadar ne olduğunu anlamadık. Kaçarak çıktığımız evlerimize bir daha dönmeyeceğimizi, bu kadar büyük bir yıkım yaşayacağımızı aklımıza bile getirmedik.
Korkutucu...
Kışın en soğuk günleriydi, dışarıda yağmur, kar, fırtına, şimşekler...
Ama tek düşündüğümüz, bir an önce güvenli bir yere sığınmaktı.
Kimimiz yatağından kalkmaya fırsat bulamadan, kimimiz kaçmaya çalışırken enkaz altında kaldı. Dışarı çıkmayı başaranlar, yakınlarından haber almaya çalıştı. Telefonlar çekmiyordu. "Evi yıkıldı mı, kurtuldu mu, yaşıyor mu, öldü mü, yardıma ihtiyacı var mı?" soruları zihnimizi kemiriyordu.
Arabası olan arabasına sığındı, olmayanlar yağmurun altında titreyerek bekledi. Enkaz altında yükselen çığlıklar çaresizliğimizi katladı. İnsanlar kendi imkânlarıyla birbirine yardım etmeye çalıştı. Gün ağarana kadar süren bu bekleyiş, acı gerçekle ortaya çıktı: Binlerce insan hayatını kaybetmiş, on binlerce bina yerle bir olmuştu. Sadece evlerimiz değil, anılarımız, hatıralarımız da yıkılmıştı. Sevdiklerimizi kaybetmiştik, geleceğe dair umutlarımız enkaz altında kalmıştı. Bu deprem sadece fiziksel değil, ruhsal bir yıkım da yaratmıştı.
Bu felaket bize dayanışmanın, yardımlaşmanın ve insan olmanın ne demek olduğunu bir kez daha hatırlattı. Herkes elinden geleni yaptı, birbirine destek oldu. Ama bu acı kolay kolay geçmeyecek; hatıralarımız, kaybettiklerimiz, yaşadığımız travma, hepsi içimizde derin yaralar açtı.
Şimdi siz söyleyin, bunun adına sadece "deprem" demek doğru olur mu?
6 Şubat sadece bir tarih değil, bir milattı, hayatımızın dönüm noktasıydı. O günden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Ama biz yeniden doğmaya, yaralarımızı sarmaya, sevdiklerimizin hatıralarını yaşatmaya devam edeceğiz.
Kaybettiğimiz canlara Allah’tan rahmet diliyoruz. Ruhları şad, mekânları cennet olsun.
Onların hatıraları kalbimizde sonsuza dek yaşayacak.