Bazı yolculuklar vardır, sadece bir varış noktasına ulaşmak için çıkılmaz onlara. Bazı yolculuklar, insanın ruhuna dokunan izler bırakır. Zaman geçse bile, o anlar hafızanın en kuytu köşelerinde saklanır. Bugün, işte öyle bir yolculuktu.

Günün sıradanlığına kapılmadan, yine onun yanındaydım. Aynı odada, aynı atmosferde… Kelimelerin yetersiz kaldığı, ama varlığın yettiği o anların içindeydik. Birbirimize takılıyor, konuşuyor, gülüyorduk. Ama bazen, kahkahaların ardında saklanan sessiz düşünceler olur ya, işte onlar ağır basıyordu içimde.

Bir an sustu ve bana baktı. Sonra o cümleyi kurdu:
“Duygularını yazıya döküyorsun ama yan yana gelince değişiyorsun.”

İçimden binlerce kelime geçti.
Halbuki ben utanıyorum.
Halbuki, dile getiremiyorum.
Halbuki, konuşursam gözlerim dolacak ve belki de ağlayacağım.

Ama ağlarsam o da üzülür, kendini çıkmazda hisseder. Bunu istemem.
Onun üzülmesini hiç istemem.

Ona cevap vermek yerine sustum. Sustuğum her şey, içimde yankılandı. Kelimelerimi yutarken, biz birbirimize takılmaya devam ettik. Küçük şakalar, kahkahalar, masum mutluluklar... O anın içindeki huzur, zamanı hızla tüketti. Bir an gözümü açtım ve kendimizi durakta bulduk.

Yan Yana…

Servise bindik. Önce karşıma oturdu. Ama bu mesafeye gerek var mıydı?
Yanıma gelmesini söyledim, o da geldi.

Ve o an… İlk defa bu kadar yakındık.
Onu yakından izleyebiliyordum. Yüzünün her hattı kusursuzca işlenmiş gibiydi.

Delikanlı hali…

Yürüyüşü…

Bakışı…

Ağır başlılığı…

Utangaçlığı…


Bir insan bu denli mükemmel olabilir miydi?
Olabiliyormuş işte…

Konuşmalar arasında kaybolduk. Yol uzundu ama yetmedi.
Konuşmalarımızda sustuklarımız saklıydı.
Baktıkça içimde bir şeyler eksildi ama tamamlanmış gibi de hissettim.

Sonra kendimizi çarşıda bulduk.
Yan yana yürüdük.
Zamanın, yolların ve mesafelerin farkında olmadan…

Ama sonunda yollarımız ayrıldı.
İkimiz de farklı yönlere gittik.

Ve ben o an anladım ki, bazı yolculuklar hep yarım kalır.
Bazı yollar, ne kadar yürümek istesen de seni aynı noktaya geri getirir.
Bazı hikâyeler başlamadan bitmeye mahkûmdur.

Ama keşke…
Keşke bu yolculuk hiç bitmeseydi.
Keşke yollarımız başka bir zamanda, başka bir şekilde kesişseydi.
Keşke bazı anlar ömürlük olsaydı.

Allah’ım…

Onu kötü insanlardan, art niyetli kalplerden, fesat düşüncelerden koru.
Ona zarar vermek isteyenleri yolundan uzak tut.
Önüne hep iyi kalpli, güzel niyetli insanlar çıkar.
Ayağına taş değmesin, yüreğine hüzün sinmesin.
Ona, dertlerinden daha büyük bir sabır, sınavlarından daha güçlü bir inanç ver.
Ve en önemlisi, onu her zaman koruyup kollayan bir kader yaz ona.