Kavşakta beklerken trafik ışıkları üstünde yuva yapan bir çift kumru gördüm. Bak bak Faik hoca dedim. Onların yuvasına dalmıştım, ben de bir işin ucundan tutup yardım ediyordum. Taksinin acelesi olacak ki peşimde zart diye karna çaldı, aklım çıkacaktı. Ertesi gün yine ışıkta kumruları izliyordum. Her gün kırmızıya yakalanma müptelası olmuştum. Mart sonlarıydı kayısılar çiçek açıyordu. İlk zamanlardaki yuva kurma telaşı bitmiş, anne kuluçkaya yatmış, baba karşıdaki kayısının dalındaydı. İnsanlara, kornalara, taksi durağındaki kavgalara aldırış ettiği yoktu. Uzun yol kamyonlarının acelesini, fren tıslamasını, lastik gıcırtısını duymuyordu. Yuvadaki kumru annemi hatırlatıyordu, gamsız günlerimi, nasıl da kaygıdan uzaktım, müdürün gözüne girme derdi yoktu. İnziva için kumru yuvası ne güzel yerdi.