‘’Her şeyin umutsuz bir bakış gibi boşlukta asılı kaldığı bir dünyaydı… Bu erimiş yalnızlığın tek lekesi, acemi bir karakalem, bir çığlık gibi düzlüğe çizgiler çeken kavaklardı.’’(Alıntı)


Müsterih olunuz, sevgili bayım ve asla ve asla basmayınız yüreğime ki bir mayın tarlasından da farkı yoktur yüreğimde celp eden hazanla cenk eden bitmiş bataryası ise bende saklı…
Sözcükler dikişsiz yorgan gibi…
Dişlediğim sözcükler urgan gibi…
Meylettiğim ıssızlık babadan miras kanıma ve genlerime sirayet eden uç uç böcekleri efkârın bam teline basılı sancılı bir oluşum benimki belli ki mutluluk da neşe de askıda ekmek gibi bekliyor gerçek sahibini.
Sahibesi olduğum şu çıtkırıldım yüreğin mimarisi duygulardan yola çıkıp da varamadığım yakası şehrin yankılanan şiirlerim…
Ceberut gölgelerle var bir hesabım lakin Rabbime havale ettiğim şimdi kurnada şiir kundakta hikâye kalburüstü duygularımın da merhalesi iken kalem üstüne ant içtiğim dünümden de yoktur gayrısı.
Havsalamdan taşan neler yok ki bir o kadar kabımdan taştığım aşikâr aşkın yanılsaması ve dur durak bilmeden yalpalasam da hedefin odağındayım aslında ruhumun otağı kılcal damarlarında sözcüklerin kâh voltalar attığım kâh naralar…
Bir kehanetin daha gerçek olduğu…
Sanrıların sancısında kaybolan umutların peşi sıra ve ırmak akademisinde saklı nemli yüreğim bazen kılımı dahi kıpırdamadığından mıdır ne taş taşımasam da içime oturan taşın ağırlığı…
Kutsanmış bir şiir olmayı dilerdim an itibari ile de göç etmeyi.
Ruhumun ifrata kaçan yenilgilerinden arda kalan üç beş şiirle idare ediyorum işte idamesinde sözcüklerin sicim misali içime akıttığım yaşlarım.
Suskun göğün Yıldızı.
Yerleşkesi acıların o minval ki: kuram dışı bir varlığım ben.
Hiçliğime eşlik eden kırık tokam ve kaderin yüzüme vurduğu kadar gerçekleri aymazlığındayım yalnızlığın.
Gerisin geri gidiyor sözcükler kaç zamandır elimde tutuşan kalemden arda kalan küllerin içinden doğmasını temenni ediyorum kayıp ilhamımın kayıp satırlarına tohumla serpiyorum.
Bir külfet ki yazamamak.
Rencide edici bir illet ki cümlelerin uzağında kalmak.
Refüze edildiğimse hayat ve işte gümbürtüye giden yalnızlığım.
Bir taslağı yok artık hayatın tası tarağı toplayıp da gitmenin zamanı çoktan gelmedi mi?
Hazzın değil ihanetin kundakladığı bir varsayım yaşamak ibraz etmekten de gına gelmişken hüznün sevici gölgesinde yaşamak da artık ağrıma gidiyor.
Ağırlığımca altınım olsa ne ki?
Balçıkla sıvansa yüreğimde saklı güneş hiç tutar mı kiri?
Yüzüm düşerken yalnızlığımın eşliğinde soyutlandığım bir minvalde yaşıyor olmanın verdiği bıkkınlık ve huzursuzluk.
Bir ütopyanın daha devindiği göreceli bir mutluluğa eşlik eden kalemim ve bozulan kimyam fizik kurallarına aykırı yaşamışlığım kendimi bıraksam da boşluğa yere düşmediğim…
Ön sözü yok bu gün günün.
Özverisi çok iken ömrümün…
Öğelere ayırdığım ruhum kâh taçlandığım kâh taşlandığım ve revnak bulutun isyanı üstüne konuşlu olduğum yalnızlığın verdiği ilhamı aşk bellediğim aşikâr bir sırtlan yüzümü tırmalayan bir aslan içimde saklı fısıltı ile kükreyen ve debisi mevsimin derdest edilmiş yüreğimden dökülenler pare pare kutsandığım kadar hüznün lebiderya varlığı çağ atladığım yetmedi ç/ağladığım…
Eşrafım yitik.
Ahvalim kayıp.
Manidar bir gün göğün gövdesi yaralı suskunluğumla yamadığım ve yârim kalemin nazı niyazı sadece bana geçerken ve işte geçtiğim yollar geçemediğim kadar kendimden yine kendimle olan geçimsizliğimde zırlayan bir çocuk gibi içimde tek ayakta durup tembihliyorum sessiz olmasını ki…
Hali hazırda gıkım çıkmazken.
Hali hazırda gark etmişken cihana.
Hali hazırda tünediğim mezarım.
Anlık bir mutluluğu genele taşıyamadığım kadar da yorgun bir ilahı ben sözcüklerin neşrinde sevginin nesrinde uleması olduğum bilinmezin kat izinde saklı bir vedayım belki de bir vaveyla.
Günü değirmende öğütüyorsam eğer ki…
Gündemimse değişmezken.
Güme giden ömre kayıtsızlığımla zil takıp da oynayacak halim yok yani.
Yandan çarklı hüzün rüzgârı.
Yâdımda matem
Yanımda harem.
İçinde yaşadığım hanem.
Hazzın dibinde hüznün çamurunda yalnızlığın ikbalinde kopuk bir düğme gibi arıyorum hem kendimi hem konacağım yüreği.