Ne anlamı var varlığımın senin yokluğunda.dağılan bir sürüde kurda ilk yem olanlardan bedenim. Yine umutlarım gömülmüş karanlık odalara ,güneş bile doğmaz oldu benliğime, gölgem de yok artık yanı başımda. Geceyle yeşeren ,sabaha çıkamayan hayallerim oldu hep hepsi ölmeye mahkûmdu benim kırık düşüncelerimin içinde. Herkesin toprağa umut ektiği zamanlarda biz sevgimizi gömdük gözyaşlarımızla. Sarp yollarda yalın ayak yürüdük bu rezil hayatta ,bırakmadık inancımızı tıpkı sevgimiz gibi ama hep bırakıldık sanki tekrarları yaşarmış gibi. milim milim dert dolardı geçmişten geleceğimize. Sigarayı öyle bir çekerdim ki içime sanki sonu hiç gelmeyecek gibi. harap mı harap bıkkın mı bıkkın yorgun mu yorgun nefesim vardı. Gözlerim her yeri görüyor fakat hep aynı şeyi algılıyordu. Ayakta zor duruyor ama hep koşmaya mahkum edilmiş gibi koşuyordum. Dudaklarımda bir melodi mırıldanıyor içimi sanki karabulutlar basıyordu. Eşgalini hiç bilemediğim hüzünler yalnızlığımın ortasına oturmuş etrafımı sarıyordu bir an başını kaldırıp isyan edecek gibi oluyor fakat tekrar çayındam bir yudum alıp gözlerimi kısarak sigaramı çekiyordum sanki içimdekileri duman da boğmak ister gibi. bir devi andıran bedenimde pamuktan bir kalp taşıyor ayağa kalktımı dünyayı yıkacak gibi duruyordum fakat yürüdümmü her adımda boynum biraz daha bükülüyordu . attığım her adım aldığım nefesi kesiyordu. Ne hayaller kurar insan ne kimliklere bürür kendini ama sonu hüsran hep hüsran biz kenar mahallelerin harap duvarları içinde yemyeşil hayallerle hayata can veren sonra da yine bir kenar kıyıda dört duvar arasında hayalleri sararıp solan son nefesini verenlerdeniz...