0
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
409
Okunma
Aldım gölü karşıma oturdum bir banka. “Delisin, delisin, delisin,” dedim büzülerek. Suya konuştum derdimi, suya verdim yaralarımı. “Sen bana neden bu kadar yabancı, bir o kadar da yakın,” deyip içerledim.
Son darbeyi vuranın boynuna yıkılır vebal. Ya çok sevenler, ya da sevmeler öldürür adamı.
Hayal kırılır mı hiç, cam mı, can mı bu? İçine attıldığım cehennem gül açar mı?
Yangınlardan kalan küllerimi kendine savuran rüzgâr. Saçlarımda iğde kokusu, suyun türküsü gözlerim. Dilimde biten tüy bülbülün. Kanatlanır mı harfler, kurulup cümleye. Parmaklarıma kalem, dilime kelam yük. Yaralarımın canı aydı, canıma aydı neşter…
Bir açılır bir kapanır maviye kanatlar…
Kırık kafesinde kuş, uçacak göğü yok âh…
Vaha Sahra
5.0
100% (2)
