Sensiz birinci haftayı bitirdim...
Ayrıldığımız ilk andan beri boğazıma düğümlenen o yumru hâlâ aynı yerde. Bir haftadır 1 kere bile gülmedim. Gülecek birşey yok hayatta sanki . Ya da gülme refleksimi kaybettim ,bilmiyorum . Sensizlik zannettiğimden çok daha zormuş bunu anladım .
Zaman zaman anılarımız düşüyor aklıma. Gülüşün ,yüzümü okşayışın ,öpüşün ...
WhatsAppda yazışmalarımızı açıyorum zaman zaman ,hemen kapatıyorum . Son kelime bana ait ; Hoşçakal... Bunu görmek inan beni çok üzüyor . Gözlerim doluyor . Boğazımdaki yumru gırtlağımı sıkıyor sanki . Yutkunamıyorum...
Ne yapıyorsun tam şimdi ,şu an ? Sen de benim gibi üzüntülü müsün?
Gamze’yle güzel vakit geçirdiğini düşünüp mutlu oluyorum. Belki de sadece umuyorum . Gamze’nin karnına dokunup bebek hakkında konuşuyorsunuz. Bunları hayal etmek bile içimi ısıtıyor.
Bu 1 haftada 1 saat aklımdan ya çıktın ya çıkmadın . Yatağıma yattığımda sen , kalktığımda sen. Uyanır uyanmaz yanımdasın zannedip sarılmak istiyorum. Doya doya koklamak ... Yanım boş ...
Bu hissettiklerimi bilmeni çok isterdim.