CERRAH YALNIZLIĞIM

Varsın soluğum yalnızlığımda kesilsin.
Ben, geçmişten gelen yorgunlukları unuturum.
Umursamam aldığım yaraları.
Dönüp de geriye bakmam inan.
Öpüp de, dert etme iyileşecektir, diye teselli edenim olmasa bile, dizimde açılan yaraları sağaltmaya karar verdim.

Ruhumda açılan yaraları, dünden gelen yorgunlukları, kırgınlıkları, yaralanmaları, yok sayılmaları unuttum!

Şükür kararımdır benim!
Çünkü doğdum doğalı hep yanımda olan, zor anlarımda sarıp sarmalayan, elimi asla bırakmayan, hürmette, saygıda kusur işlemeyen yalnızlığım var benim.

Kendimi bile, kendime şikâyet etmiyorum.
İnançsız da değilim.
Ama yalnızlığımdan başka kimseye inanmıyorum artık!
Çünkü yalanı sevmiyorum.
Çünkü yaşamla dalga geçiyorum.
Çünkü mutluluğu seçiyorum.

Başımı kaldırıp da birinin gözlerine baktığımda, inandığıyla çelişen, yaşayıp yaşadıklarına ters düşen, yüzünde mutluluk maskesiyle dolaşan, saygıda, sadâkatte, hürmette haddini aşan, birilerini mutsuz etmekte nirvanaya koşan nice insanlar tanıdım.
Ve döndüm bir kere daha, sahte kalabalıklardan sıyrılıp, samimi yalnızlığıma sarıldım.

Bazen yalnızlığıma haksızlık ettiğim de olur.
Alır karşısına, hoşgörüyle; "bak dostum, demir bile demiri törpüleyerek şekillendirir.
Bu kaçıncı oldu.
Her defasında, hatalarını, kusurlarını törpüle ve kendini şekillendir.
Aksi halde, seni, seninle başbasa bırakır çeker giderim." diyor!

Bir kere daha kendime kıziyorum.
Enikonu bir yalnızlik bile bana yasamı öğretiyor.
Bir cerrah edasıyla; ruhumda açılan yaraları, kalbimdeki kırgınlıkları, dizimdeki kanamaları ve hak etmediğim saygısızlıkları, nankorlükleri, kini, nefreti, öfkeyi naifçe törpüleyip beni şekillendiriyor!

Yalnızlık öyle lanet bir sevecen ki, zorla beni kendisine aşık ediyor!

Efkan ÖTGÜN