MUHASEBE / ELLİ BİR KERE ÜÇ YÜZ ALTMIŞ BEŞ



Öncelik verdikleri tarafından örselenen, özledikleri tarafından unutulan, inandıkları tarafından kandırılan ve derdini dert ettikleri tarafından derdest edilenler; yazarak güler, yazarak konuşur, yazarak haykırır, yazarak kızar, yazarak susar!..

Yazıyorum..

Destur..

Kokusunu ezberlediğim insanları kaybetme korkusuyla geçip giden zaman; birkaç gün sonra elli bir kere üç yüz altmış beş olacak..

Elli bir kere üç yüz altmış beş, on sekiz bin üç yüz altmış defa yeniden doğan güneş... Her doğan güneş; ölene değin doksan bir bin sekiz yüz defa semaya yükselen huzura buyur eden ezan... O ezanlar esnasında gözlerden okunan sayısız flu plan, gün yüzü görmemiş binlerce zifiri yalan, lâl eden pişmanlık, ifadesi mümkün olmayan hüzün: "Of aman..."

Kıyafetine leke dokunsa adeta kıyamet koparan bizlerin, neredeyse duyduğu her söze nefret kusan günümüz evlatlarının zihinleri, fikirleri, dilleri, tenleri, elleri katran! "Of aman..."

Kıbleye yönelmek, secdeye eğilmek, dua dua dilenmek yerine; ihmalden öte, bile isteye ihlal edilen ve hatırlaması dahi ar olan yasak... Yunmak ile temizlenmeyen pasak!

Nefse mahkumiyet! İncitici kelam, ürkütücü öfke! "Of aman..."

Sabırdan uzak nefes; bencillikle gerili kafes; gelip geçici heves, ne söylesem abes! "Of aman..."

Terk edilmiş haya, bozulmaya yüz tutmuş maya, görülmemiş rüya, dönülmemiş sokak, çıkılmamış yokuş, işitilmemiş seda, utanç içinde dua, önünde sonunda mutlak olan veda: "Of aman..."

Kerhane artıklarının dövündüğü dün, naylondan bedenlerin övündüğü rezil rüsva ün, şimdiyi zehreden zerre, on sekiz bin üç yüz altmış kere kahroluş, kayboluş, yok oluş! "Of aman..."

Konuşmaya haiz olanların faiz güzellemeleri, bir makama oturmaya etkin olanların bitkin düzenlemeleri, hakir görenlerin fakir damlarına gam yüklemeleri, haksız olanların esip esip gürlemeleri.. "Of aman..."

"İyi ki doğdun" diyenlerin, "iyi ki’m" diye sevinenlerin ve hatta "Kim?" dercesine adımı zikrederek ardımdan bilenenlerin nezdinde; içimdeki çocukla el ele yineliyorum:
Kokusunu ezberlediğim insanları kaybetme korkusuyla geçip giden zaman; birkaç gün sonra elli bir kere üç yüz altmış beş!..

Ellerim sema, tövbe tövbe yakaran aciz dilim dua’da.

İhlalden ve ihmâlden uzak; seni ve yolunu şiar eylemiş salihlerle harman olsun kalan ömrüm/üz Allah’ım.

Âmin âmin âmin...

17 Şubat 1973 - 17 Şubat 2025
𝓡𝓪𝓶𝓪𝓴 𝓚𝓪𝓵𝓭𝓲 / Samim İĞDE