Hayat beklemekle geçiyor.
Soruyorum şimdi bekliyorsak eğer neden doğup,büyüyüp,yaşlanıyoruz.
Beklemek hayatı duraklatmak mı?
Dururken gelecek olanı beklemek mi?
Beklemenin ne hükmü kalıyor ki.
Bekleyince farkına varılmıyor,
Bekletince kabahatli oluyor,
Beklenmeyincede içine kapanıyorsun.
Kavramı çok geniş kelime aslında
Doldur doldurabildiğin kadar.
Deniz kenarında, bankta tenha bir yerde oturmuş bekliyorsun elinde bir simit.
Düşüncelere dalarken, tamda ilk lokmanı ağzına alacakken bir bakış arafta bırakıyor.
Bembeyaz bir martı ve balıklar sana bakıp senden gelecek olan bir nasibini bekliyor.
Ve sende ister istemez onu bekletiyorsun.
Hayat meymene mesmenede yaşanmıyor.
İş ortamın ayrı beklentide,aile ortamın ayrı.
Beklemenin dünyadaki en ağır emsalleride var tabiki.
Hayatı yalnız yaşayan o kadar kimseler varki,
Onlar kimleri beklesin,kimlerde onu beklesin.
Babası olmayan babasını,annesi olmayan annesini,ikiside olmayınca veya hatırlamayınca onlar kimi bekleyecekler?evlat hasretiyle kavrulanlar evladı.
Yada yitirilen ve belirli bir mezarı dahi olmayan kimselerin ne kadarda ağır imtihanı değil mi?
Akıl verecek yaştada değilim.
Yada haddim değil diyeyim.
Beklentiler beni şükürsüzlüğe itmeye başladı.
Ama yaşamın sırrını çözmeye başlarken bir tek beklenti harici tamamını hayatımdan kaldırmaya söz verdim.Yoksa işin içinden çıkılmıyor beklemek zûl geliyor zamanla.
Kalbimi donatan,yaşatan bana bu emaneti veren rabbimi bekliyorum.ama bu bekleyiş çok farklı,
Derken yine bekliyormuşum aslında hemde günde beş kere.
Başlarken dediğim gibi
"Hayat beklemekle geçiyor."
"Seni bekleyeni fazla bekletme,Hayat beklemeye gelmez,senide hayatının sonunda bekletmezler."
...