Ne kadar çabalarsan çabala, ne kadar istersen iste, bazen olmuyor. İnsan yüreğiyle, aklıyla, tüm gücüyle bir şeye tutunuyor ama kaderin yazdığı başka oluyor. İşte o zaman anlıyor insan: Nasipten öte yol yokmuş.

Hayatta her şeyin bir zamanı, bir sırası var. Sen ne kadar acele edersen et, ne kadar plan yaparsan yap, bazen o beklediğin şey, senin yolunda değilmiş. Gözünle göremediğin, aklınla anlamlandıramadığın bir düzen var.

Zor kabul ettim bunu. Kaybettiklerim için isyan ettim, olmayana tutundum. Ama sonra fark ettim: Nasipte olmayanın peşinden koşmak, sadece yüreğini yoruyor. Olmayanı zorla olduramıyorsun. Ve bazen, bırakmayı öğreniyorsun.

Nasipten öte yol yokmuş derler. Belki de bunun asıl anlamı, insanın kendi çabasını değersizleştirmek değil; aksine, olmayana direnmek yerine olanı kabullenmek. Çünkü nasip dediğin, bazen aradığın şey değil, ihtiyacın olan şeydir.

Ve hayat, nasibine razı olduğunda daha hafif gelir. Beklemediğin güzellikler, vazgeçtiklerinden doğar. Çünkü nasip, sadece kayıpları değil, kazançları da getirir. Yeter ki gönlünle kabul et, sabırla bekle.