Söz birliği eder keder ile kısmet üstüne üstüne gelir, yıkar üzerine dünyayı. Daha düne kadar sırtında taşıdığın dünyadır başına yıkılan.
Öyledir, sırtında taşıdığın bir gün üzerine abanır da canından eder.
Ne çıkmaz candır, öl öl bitmeyen, kedi gibi…

Öyle sıradan değildir içine attıkların. Aynı derde düşmeden görünmez insandan insana.
Bazen figanının çatısı altında yangın bazen de yağmur olursun.

Çağa uysa da akıl, kalp antik kalır. İlk üfendiği yer ve zamanda kalır ruh!
Kirlenmiş onca şeyin ortasında kurtuluşu arar da çırpınıp durur. İnancını yitirmez, yitirirse nefessiz, cansız kalır.
Sema yoldur bakışlarına, ufka çekilir gözlerin hasreti. Kimseler çıkmamış, inmemiştir de, gökten düşer gibi gelmeyecektir beklenen.
Huyudur acımaz baharına, çağırır tez elden zemheriyi.
Bilmez incitmeden sevmeyi, sevilmeyi.

Suya gider kırık testiyle, sudan döner. Niyetsiz tutar orucunu. Muska yapıp günahını asar boynuna.

İlk kıvılcımı kimin çaktığı önemsizdir. Ateşin ortasında mum gibi dikilen, içine eriyen, aşkla zehirlenendedir suç…

Sude Nur Haylazca
(Vaha Sahra)