Elindeki solmuş yaprağa baktı, kenarları kıvrılmış ve kahverengileşmişti, hayatın ne kadar çabuk solabileceğinin çarpıcı bir hatırlatıcısıydı. "Çoktan gitmiş olanı geri getirebilir misin?" diye fısıldadı evrene, sesi umut ve teslimiyetin bir karışımıydı.

Cevap kelimelerle değil, yanağına değen rüzgârın nazik okşayışıyla geldi. Sanki "Hiçbir şey gerçekten yok olmaz, sadece dönüşür," der gibiydi.

Titreyen parmaklarıyla yaprağı, zengin, koyu toprakla dolu küçük bir saksıya yerleştirdi. "Bu senin ikinci şansın," diye mırıldandı, gözleri dökülmemiş gözyaşlarıyla parlıyordu. "Ve belki benimki de."

Günler geçti, her biri sabır ve inanç dersi gibiydi. Yaprağa bir annenin çocuğuna gösterdiği özveriyle baktı, temiz hava, su ve en önemlisi, sevgi verdi.

"Biliyor musun," dedi bir akşam, yaprağa sanki her kelimeyi anlayabilirmiş gibi konuşarak, "solmuş bir yaprağı canlandırmanın imkânsız olduğunu söylüyorlar. Ama kırık bir kalbi onarmanın da imkânsız olduğunu söylüyorlar, ve işte buradayım, ikisini de yapmaya çalışıyorum."

Gülümsedi, dudaklarında buruk bir kıvrım. "Belki de hayat budur işte imkânsızı yapmak, günbegün."

Haftalar aylara dönüşürken, ufak değişimler fark etti. Bir zamanlar cansız ve hareketsiz olan yaprak, rengini yeniden kazanıyor gibiydi. Zar zor fark edilebilirdi, ama o gördü kenarlarda bir yeşil izi, sanki umut umutsuzluğun çatlaklarından sızıyordu.

"Savaşıyorsun," diye fısıldadı, sesi hayretle doluydu. "Tıpkı benim gibi."

O zaman fark etti ki bu yaprağı beslerken, aslında kendini de besliyordu. Ona verdiği her damla su, geçmişi için dökmediği bir gözyaşıydı. Onu maruz bıraktığı her güneş ışığı, kendi kalbine izin verdiği bir sıcaklık anıydı.

Bir sabah, şafağın ilk ışıkları gökyüzünü pembe ve altın tonlarına boyarken gördü – bir zamanlar solmuş yaprağın yanında minik bir tomurcuk. Nefesi kesildi ve yıllardır ilk kez, saf, katıksız bir sevinç dalgası hissetti.

"Başardık," dedi, sesi fısıltıdan biraz yüksekti. "Bütün olasılıklara karşı kazandık."

Orada, yeni hayatın mucizesinin tadını çıkarırken, temel bir gerçeği anladı: canlanma, bir zamanlar olduğuna geri dönmek değil, yeni bir şey olma cesaretini bulmaktı.

Yaprak asla eskisi gibi olmayacaktı, o da öyle. Ama belki de mesele buydu. İkisi de yolculukları tarafından dönüştürülmüş, daha güçlü, daha dirençli ve sonsuz derecede daha güzel bir halde ortaya çıkmışlardı.

Pencereden dışarı, yeni bir günün yumuşak ışığına bürünmüş dünyaya baktı. "Teşekkür ederim," dedi, yaprağa, evrene, kendine. "Bana kışın en derininde bile, içimizde yenilmez bir yaz olduğunu öğrettiğin için."

Ve güne yüzünü dönerken, canlanmanın sadece mümkün olmadığını, inanmaktan, beslemekten ve sevmekten asla vazgeçmeyenler için kaçınılmaz olduğu bilgisini taşıyordu.

Sonunda anladı ki, hepimiz o solmuş yaprak gibiyiz kırılgan, dirençli ve olağanüstü bir yenilenme kapasitesine sahip. İhtiyacımız olan tek şey biraz inanç, çok sevgi ve gece ne kadar karanlık görünürse görünsün, ışığa uzanmaya devam etme cesareti.