Hayatın anlamını sorguluyorum,insan olmanın...Sadece nefes almak mıydı yaşamak?Hiç durmadan koşuyoruz.Bir keşmekeş ki herkes yetişmek zorunda sanki bir yerlere,itişkakış...Ve akşam menüsü bütün davamız,bir de ne kadar oldu mal varlığımız...Kimin ne kadar acı çektiğinin kıvrandığının farkında bile değiliz.Para denilen kağıdın üzerine uçak yapıp oturmuşuz.Rotamız sevgiden uzak ve karanlık...(Songül Bulut)
.
..
.
Kimin yüreğine dokunduysam bir yürek yarası var.Kimi dinlesem bir öyküsü var.Hayat çoğu kez teğet geçmiyor delip geçiyor.Arkasında kara boşluklar,içi doldurulmayı bekleyen delikler.Evet çoğunun içi dolduruluyor bir çoğu samandan,küçük bir kıvılcımda alev alıp yanıyor yerini daha büyük boşluklara bırakıyor yani çivi çiviyi sökmüyor delik büyüyor yamalar küçük kalıyor.Ardımıza baktığımda koskaca yamalı ,eskimiş,darbelerden çatlamış harap edilmiş duvar görüyorum.Ne kadar geçmişi boyamaya kalksam astarın arkasından.duvardaki delikler,yamalar sırıtıyor."Boşuna çabalama ben burdayım beni yok edemezsin ama üstüne zaman atar bir nebze de olsa görünmez yapabilirsin."diyor.Geçmişin gölgesinde önümüzde hayatın bize verdiği yeni yaşamı yeniden diyerek geçiyoruz.Teğet geçmiyor içini delerek geçiyoruz.
#seçim seziş