Hayat bir pazarlık masası gibi; insanlar gelir, alacağını alır ve gider. Kimse ne bıraktığını ya da senden ne götürdüğünü umursamaz. Herkes bir şey koparır senden, kimi fark ettirerek, kimi sessizce.

Bazen sevgini alırlar, hiç hak etmedikleri halde. Sen sevmenin güzel bir şey olduğuna inanırsın, ama onlar bunu bir hak gibi görür. Kimi dostluk alır senden, en saf yanını kullanır ve gider. Kimi güvenini alır, onu paramparça eder. Ve sen, bir süre sonra kendine ne kaldığını sorgularsın.

Herkes senden bir şey koparır. Çünkü sen, verirken hiç düşünmezsin. Kalbinden, zamanından, hayallerinden… Parça parça koparırlar, ama geriye dönüp bakmazlar. Ve sen, sessizce eksilirsin.

İnsanlardan bir şey beklememeyi öğreniyorsun sonunda. Çünkü verdikçe eksildiğini, ama geri dönüş olmadığını fark ediyorsun. Her bir koparılış, bir iz bırakıyor içinde. Ve o izler, bir zaman sonra senin kim olduğunu belirliyor.

Herkes bir şey koparır senden, ama en kötüsü, senin izinle yaparlar bunu. Çünkü sevdiklerine kıyamazsın, güvenmekten vazgeçemezsin. Ama bil ki, bu dünya, ne kadar verirsen o kadar tüketen bir yer. Kendini korumayı öğrenemezsen, elinde hiçbir şey kalmaz.