Bugün yine sözün kıvrımlarında dolaştık.Bazen ince bir dere aktı yürek kuraklığımıza,
bazen sivri bir hançer battı aynaya bakan yüzümüze.Ayna utandı sağlamlığından, çizgilerimiz ağladıkça derinden.

Dört duvar arasından saldık kelimelerin uçurtmasını, uçursun bizi zirvelere diye.Lakin önümüze hep o dağ çıktı.Hani şu kayalıkları yalçın mı yalçın olan.Tırmandıkça düştüğümüz düştükçe çıkma arzumuzu kırbaçlayan.

Bu yüzden saymadık kaç sabaha yalvardık sözsüz, kaç akşama sofralar kurduk çaresiz.
Ve olmadık anında yakaladık hayatı ve yakalandık aşklara.O yüzdendir şimdi birkaç kelimeden medet ummamız.

Oysa kendimizi koysaydık karşımızdakinin yerine, ömrün kurak baharına bir yudumluk su katardık.Kim bilir bir gül büyürdü belki bir fesleğen sessizce.Kokusunda dağılırdı korkularımız.

Ama hep dallarımıza ayrıntılar takıldı.Yeşillerimizi def derisi gibi kurutup geren ve rüzgara el verip hem tokmaklara hem zillere vuran.
Eskiler söylerdi; ziller icat edildiği günden beri zil çalıyormuş kuşkuların eteği.Ve o gün bugün, ben hepinizin koynundayım diye şarkı söylermiş hüznün köçeği.

Gecemizde hüzzam, gündüzümüzde hüsran bu yüzden el ele dolaşırmış keşkelerle.
Ah ah bir kere dinleseydik, gözümüzü açtığımızda kanıksadığımız yüzler;
kapadığımızda sonu gelmeyen kabuslar olmazdı belki de.

Halâ kan ter içinde uyanıyoruz, akreple yelkovan bize aldırmadan koşuştururken.
Bunca zaman onlar kaçtı biz koştuk ve nihayet gün kısaldı, gençliğimizin gölgesi ayak uçlarımızda.Birazdan o da gider geriye kalır gölgelerimizin ayak izi.

Halbuki ne çok isterdik, o dere kenarında söz bardağından demli bir çay tadıyla hayatı yudumlamayı.
Ama sen,ben olamadıysak biz.
Akşam olmuştur,
Ne söylenirse söylesin, artık bütün kelimeler kifayetsiz…


Fergül